மன்னார் மாவட்டத்தில் பிறந்த வெள்ளைசாமி கோணேஸ்வரன் என்ற பன்னிரண்டு வயது மாணவன் 1990 ன் இறுதியில் தமிழீழ விடுதலைப் புலிகள் இயக்கத்தில் தன்னை இணைத்துக் கொண்ட போது , அவனுடைய சிறு வயது கருதி படைத்துறைப் பள்ளியில் சேர்க்கப்பட்டான். அங்கே பொதுக்கல்வியும் படைத்துறை சார்ந்த கல்வியும் சில வருடங்கள் பயின்ற கோணேஸ்வரன், அடிப்படை பயிற்சி பெற்று ரமணன் என்ற போராளியாக செயற்படத் துவங்கினான். 1993 ல் சிறுத்தைப் படையணியில் இணைக்கப்பட்டு ஆங்கே நீண்ட கால பயிற்சியில் ஈடுபட்டு தேர்ந்த போராளியாக தாக்குதலணியில் இணைந்தான் . மணலாற்றுக் காடுகளில் ரமணனுடைய பாதங்கள் வேவு நடவடிக்கைகளிலும் களச் செயற்பாடுகளிலும் ஓய்வின்றி நடந்தன. பல இராணுவ முகாம்கள் மீதான அதிரடித் தாக்குதல்களில் மிகுந்த ஊக்கத்துடன் றமணன் களமாடி ஆர்வத்துடன் களத் திறன்களை வளர்த்துக் கொண்டான்.
1995 ல் பல்வேறு மாவட்டங்களைச் சேர்ந்த போராளிகள் சாள்ஸ் அன்ரனி சிறப்புப் படையணியில் இணைக்கப்பட்ட பொழுது ரமணனும் இளம் அணித் தலைவராக படையணியில் இணைந்தான் .வேவு நடவடிக்கைகளிலும் பயிற்சித் தளங்களிலும் ரமணன்திறமுடன் செயற்பட்டான் . ஓயாத அலைகள் – 1 சமரில் ரமணன் தாக்குதலணியில் சிறப்பாக செயற்பட்டான் . 1997 ல் ஜெயசிக்குறு முறியடிப்புச் சமர்களில் இளம் தளபதி ராகவனின் பொறுப்பின் கீழ் செக்சன் லீடராகவும் வேவுப் போராளியாகவும் ஓய்வின்றி செயற்பட்டான் . 1998 துவக்கத்தில் படையணி உருத்திரபுரம் முன்னரண் வரிசையில் கடமையிலிருந்த போது, கனரக ஆயுதங்கள் அணி லீடர் இராசநாயகத்துடன் நின்று செக்சன் லீடராக செயற்பட்டான் . உருத்திரபுரம் சண்டையில் ரமணன்செக்சன் லீடராக திறமுடன் களமாடி திறமுடன் களமாடி தளபதிகளின் பாராட்டுக்களை பெற்றுக் கொண்டான்.
ஓயாத அலைகள்-2 கிளிநொச்சி மீட்புச் சமரில் ரமணன் செக்சன் லீடராக களமிறங்கினார். மூர்க்கமான தாக்குதல்களால் எதிரியின் பாதுகாப்பு நிலைகளைத் தகர்த்து, தொடர் காவலரண்களை கைப்பற்றி முன்னேறிக் கொண்டிருந்த ரமணன் தவறுதலாக எதிரியின் நிலக் கண்ணிவெடிகளுக்குள் இறங்கி விட்டார். ‘ தளபதிகள் மன்னிப்பர் , ஆனால் வெடிகுண்டு மன்னிக்காது ‘ என்ற உண்மையின்படி அவனுடைய காலடியில் நிலக் கண்ணியொன்று வெடித்தது. இதனால் பாதத்திற்கு மேலே கால் துண்டாகி இரத்த வெள்ளத்தில் விழுந்தான் றமணன். உடனடியாக சக போராளிகள் அவனை மீட்டு களமருத்துவ நிலையத்தில் சேர்த்து அவனுடைய உயிரைக் காப்பாற்றினர்.
சில மாதங்கள் சிகிச்சை பெற்று உடல் நலம் தேறிய பிறகு, செயற்கை கால் பொருத்திக் கொண்ட ரமணன் , 1999 ம் ஆண்டு ராகவன் அவர்கள் படையணியின் சிறப்புத் தளபதியாக பொறுப்பேற்றபோது மீண்டும் களமுனைக்கு திரும்பினார். ராகவன் அவர்களின் கட்டளை மையத்தில் கடமையேற்ற றமணன் தொலைத்தொடர்பு, பாதுகாப்பு முதலான கடமைகளில் ஊக்கத்துடன் ஈடுபட்டார். முதுநிலை அணித்தலைவர் சாரங்கனை லீடராகக் கொண்டு ராகவன் உருவாக்கிய விசேட கொமாண்டோ அணியில் ரமணன்ஒரு செக்சன் கொமாண்டராக நியமிக்கப்பட்டார். ராகவனின் அடியொற்றி முரசுமோட்டை , ஊரியான் , பரந்தன், கிளிநொச்சி, உருத்திரபுரம், சுட்டத்தீவு , அம்பகாமம், ஒட்டுசுட்டான் என அனைத்து பகுதிகளிலும் ஓய்வின்றி நடந்து பல்வேறு கடமைகளில் செயற்பட்டார்.
படையணியில் சிறப்பு மிக்க மோட்டார் அணி லீடர்களான தென்னரசன் , செங்கோலன் , நாகதேவன் , முதலானோருடன் ரமணன் இணைந்து மோட்டார் பீரங்கி பயிற்சிகள் பெற்று சிறந்த மோட்டார் சூட்டாளனாகத் தேறினான் . படையணியின் கனரக ஆயுதங்கள் பொறுப்பாளர் மதன் அவர்கள் றமணனை ஊக்கப்படுத்தி வழிநடத்தினார்.
ஓயாத அலைகள் – 3 நடவடிக்கையில் றமணன் அம்பகாமம் பகுதியில் இராசநாயகம், வீரமணியுடன் நின்று கடுஞ்சமர் புரிந்தார். பரந்தன் மீட்புச் சமரில் றமணனும் பிரபல்யனும் 60 மி. மீ மோட்டார்களுடன் தீவிரமாக களமாடினர் . இவர்கள் இருவரும் பரந்தன் இராசாயனத் தொழிற்சாலையிலிருந்த இராணுவ முகாம் மீது தொடுத்த செறிவான எறிகணைத் தாக்குதல்களால் அம் முகாம் தீப்பற்றி எரிந்து முற்றிலுமாக அழிந்தது. இதனால் பரந்தன் பகுதி முழுவதும் எம்மால் மீட்கப்பட்டது. இதன் பின்னர் படையணி மன்னார் பகுதியில் பாதுகாப்பு கடமையிலிருந்த போது ரமணன் கோபித்துடன் இணைந்து செயற்பட்டார். பின்னர் படையணி முகாவில் பகுதியில் நிலைகொண்டிருந்த போது, ரமணன்வீரமணியுடனும் ஐயனுடனும் இணைந்து, எதிரியின் கடுமையான எறிகணைத் தாக்குதல்கள் சினைப்பர் தாக்குதல்களுக்கு நடுவில் பாதுகாப்பு கடமைகளிலும் வேவு நடவடிக்கைகளிலும் திறமுடன் செயற்பட்டார்.
2000 ம் ஆண்டு ஆனையிறவை மீட்ட இத்தாவில் தரையிறக்க சமரின் போது ரமணன் வீரமணியுடன் இயக்கச்சி பகுதியில் நின்று, தடையுடைப்பு அணியில் தீவிரமாக செயற்பட்டார். வீரமணி மாலதி. படையணி யைக் கொண்டு இயக்கச்சி சந்தியில் தடைகளைத் தகர்த்தெறிந்து மின்னல் வேகத்தில் பளையைக் கடந்து இத்தாவிலில் இணைந்த வரலாற்று சமரில் றமணனுடைய பங்களிப்பு அளப்பரியதாக இருந்தது. இதன்பிறகு படையணி இரணைமடு போர்ப்பயிற்சி கல்லூரியில் இருந்தபோது துணைத் தளபதி கோபித்துடன் நின்று பல்வேறு கடமைகளில் ஈடுபட்டார். பின்னர் நாகர்கோவிலை கைப்பற்றிய சமரில் ரமணன்கோபித்துடன் நின்று திறமுடன் களமாடினார்.
2001 சனவரியில் நாகர்கோவில் எழுதுமட்டுவாள் பகுதியில் சிறப்புத் தளபதி வீரமணியுடன் நின்ற எமது அணியினர் சிறிலங்கா இராணுவத்தின் பாரிய முற்றுகைக்குள் அகப்பட்ட போது, ரமணன் அவருடனிருந்து , தீவிரமாக களமாடி னார். பின்னர் படையணி முகமாலை களமுனையில் பாதுகாப்பு கடமையிலிருந்த போது றமணன் துணைத் தளபதி கோபித்துடன் நின்று, 60 மி. மீ மோட்டார் அணிகளுக்கு லீடராக செயற்பட்டார். கோபித்தின் கட்டளை மையத்தில் மதுரன் , பாவலன் , அகமன்னன் , முருகேசன், சாந்தீபன் முதலானோருடன் இணைந்து பாதுகாப்பு கடமைகளிலும் முன்னரண் வேலைகளிலும் சிறப்பாக செயற்பட்டார். எதிரி பளையைக் கைப்பற்ற மேற்கொண்ட ” தீச்சுவாலை ” நடவடிக்கைக்கு எதிரான முறியடிப்புச் சமர்களில் றமணன் 60 மி. மீ மோட்டார் சூட்டாளனாகத் திறமுடன் போரிட்டார் . கோபித்தின் கட்டளை மையத்தை சுற்றி நடைபெற்ற கடும் சமரில் றமணன் மதுரன் ,பாவலன் ,வெற்றிநிலவன் முதலானோருடன் இணைந்து தீவிரமாக களமாடினார் . மேலும் நாகதேவன், வைத்தி முதலானோருடன் 81. மி. மீ மோட்டார் அணியில் நின்று சூட்டாளனாகத் திறமுடன் செயற்பட்டார் . இச் சமருக்கு பின்னர் படையணியின் ஒரு பகுதி சிறப்புப் பயிற்சிக்காக கல்லூரிக்கு சென்றபோது ரமணன் அங்கு கடமையாற்றினார் .
2002 ம் ஆண்டு போர் நிறுத்தம் அமலில் இருந்த போது ரமணன் சிறப்பு அரசியல் வேலைத் திட்டங்களுக்காக யாழ்ப்பாணத்திலும் பின்னர் மன்னார் வவுனியா நகரங்களிலும் செயற்பட்டார்.
குழப்படிகளிலும் பகிடிக் கதைகளிலும் வல்லவராக இருந்த ரமணன் சண்டை செய்வதில் மட்டுமின்றி விளையாட்டிலும் தணியாத ஆர்வம் கொண்டவராக இருந்தார். செயற்கை காலுடன் நடமாடிய போதிலும் வலைப்பந்து , கால்பந்து விளையாட்டுக்களில் ஆர்வத்துடன் தொடர்ந்து விளையாடி வந்தார். மேலும் சதுரங்க விளையாட்டிலும் ரமணன் திறமுடன் விளையாடினார். போர்ப்பயிற்சி கல்லூரியில் எமது அனைத்து படைப் பிரிவுகளுக்குமிடையே நடைபெற்ற சதுரங்கப் போட்டியில் ரமணன்முதலாவது இடத்தில் வெற்றி பெற்று, தேசியத் தலைவரிடம் பாராட்டையும் அழகிய மாபில் காய்களைக் கொண்ட சதுரங்கப் பலகையையும் பரிசாகப் பெற்று படையணிக்கு பெருமை சேர்த்தார். மேலும் தமிழீழ திரைப்படத் துறையினர் தயாரித்த ஒரு குறும்படத்திற்கு களமுனை படப்பிடிப்பு ஆலோசகராக சிறப்புடன் செயற்பட்டு பாராட்டும் பரிசும் பெற்றார். இவருடைய இணைபிரியா தோழன் மேஜர் இராசநாயகம் அவர்களுடைய நினைவைப் போற்றும் வகையில், தமிழீழத் தேசியத் தொலைக்காட்சி தயாரித்த துயிலறைக் காவியம் நிகழ்ச்சியில் இவர்களுடைய தோழன் வைத்தியுடன் இணைந்து ,இராசநாயகத்தின் களச் செயற்பாடுகளின் பல்வேறு பரிமாணங்களை பதிவு செய்தார்.
போர்க்களத்தில் உறுதியும் விடாமுயற்சியும் கொண்ட ரமணன்இளகிய மனமும் போராளிகள்யிடையே சகோரத்துவ உணர்வும் விட்டுக்கொடுக்கும் மனப்பான்மை கொண்டவராகவும் விளங்கினார். சமையற்கலையிலும் ரமணன் தேர்ந்த வராக இருந்தார். தனது சக போராளிகளுக்கு விதவிதமான உணவுகளை சமைத்து தருவதில் ஆர்வத்துடன் செயற்படுவார் . ரமணன்இருக்குமிடம் எப்பொழுதும் கலகலப்பாகவும் உற்சாகமாகவும் காணப்படும். இவருடைய குழப்படிகளுக்காக இடையிடையே சிறு தண்டணைகளையும் புன்னகையுடன் ஏற்றுக் கொள்வார்.
2004 ம் ஆண்டு எமது தாயகத்தை சுனாமிப் பேரலைகள் தாக்கிய போது, போர்ப்பயிற்சி கல்லூரியில் கடமைகளில் இருந்த றமணன் உடனடியாக சக போராளிகளுடன் இணைந்து மீட்பு நடவடிக்கைகளில் தீவிரமாக ஈடுபட்டார். இந் நாட்களில் கட்டைக்காடு, வெற்றிலைக்கேணி, உடுத்துறை, தாழையடி ஆகிய பகுதிகளில் ரமணன்ஓய்வொழிச்சலின்றி செயற்பட்டார்.
போர்ப்பயிற்சி கல்லூரியில் ரமணன்கிளைமோரை இயக்குவதில் சிறப்பு பயிற்சி பெற்று தேர்ந்த நிபுணனாக விளங்கியதோடு , மாஸ்டரின் வழிநடத்தலில் புதிய போராளிகளுக்கு அப் பயிற்சிகளை வழங்கி அவர்களை சிறந்த செயற்பட்டாளர்களாக உருவாக்கினார். மேலும் அதிகாரிகளுக்கான சிறப்பு பயிற்சியையும் மேனிலை மோட்டார் பீரங்கி ஒருங்கிணைப்பாளர் பயிற்சியையும் திறமுடன் நிறைவு செய்தார்.
நாகர்கோவில் களமுனையில் வீரமணி பகுதிப் பொறுப்பாளராக இருந்த போது, ரமணன்இணைந்து பல்வேறு பாதுகாப்பு கடமைகளிலும் வேவு நடவடிக்கைகளிலும் திறமுடன் செயற்பட்டார். 2006 ம் ஆண்டு மே மாதத்தில் எதிர்பாராமல் நிகழ்ந்த வெடிவிபத்தில் வீரமணி வீரச்சாவைத் தழுவிக் கொண்ட போது மிகுந்த அதிர்ச்சிக்கு உள்ளானார். வீரமணியை இழந்த தாக்கத்திலிருந்து விரைவில் மீண்ட ரமணன்மன்னார் களமுனையில் தீவிர செயற்பாடுகளில் இறங்கினார்.
மன்னார் மாவட்டத்தில் எதிரியால் ஆக்கிரமிக்கப்பட்ட பகுதிகளில் உள் நடவடிக்கைகளுக்கான தயார்படுத்தல்களில் புலனாய்வுத் துறை மற்றும் அரசியறதுறை போராளிகளுடன் இணைந்து ஓய்வின்றி செயற்பட்டார். உள் நடவடிக்கைகளில் நேரடியாக ஈடுபட தேசியத் தலைவரிடம் அனுமதி பெற்றுக்கொண்ட ரமணன் எதிரியின் முன்னரண் வரிசையை ஊடறுத்து தான் தெரிவு செய்த பாதையூடாக தனது அணியுடன் மன்னார் நகருக்குள் சென்றார். அங்கு இராணுவத்தினரின் வாகனங்கள் மீது பல தாக்குதல்களை வெற்றிகரமாக நடத்தினமேலும் பல மன்னாரைக் கைப்பற்றுவதற்கான வேவு நடவடிக்கைகளிலும் றமணன் தனது அணியை சிறப்புடன் ஈடுபடுத்தினார்.
இந்நிலையில் சாள்ஸ் அன்ரனி சிறப்புப் படையணியின் சிறப்புத் தளபதியாக களமாடி வீரச்சாவைத் தழுவிக் கொண்ட மேஜர் கிண்ணி அவர்களின் நினைவு நாளான யூலை 10 அன்று எதிரியின் மீது ஒரு அதிரடித் தாக்குதலை நடத்த வேண்டுமென தீர்மானித்த ரமணன் எதிரியின் சிறு முகாம் ஒன்றை தெரிவு செய்து தாக்குதலுக்கான ஆயத்தங்களைச் செய்தார். அதன்படி 2006 ம் ஆண்டு யூலை மாதம் 10 ம் நாள் அதிகாலையில் ரமணன் புலனாய்வுத் துறை போராளி ஒருவரும் எதிரியின் முகாம் மீது திடீர் தாக்குதலைத் தொடுத்தனர் . சுமார் 30 நிமிடங்கள் நடைபெற்ற இந் நேரடிச் சமரில் ரமணன் அவருடைய சக தோழனும் வீரச்சாவைத் தழுவிக் கொண்டனர் .
அப்பொழுது படையணியின் சிறப்புத் தளபதியாக இருந்த கோபித் அவர்களும் மன்னார் மாவட்ட சிறப்புத் தளபதி லக்ஸ்மன் அவர்களும் எடுத்த பெருமுயற்சியால் இருவருடைய வித்துடல்களும் செஞ்சிலுவைச் சங்கத்தின் ஊடாக எமது பகுதிக்கு எடுத்து வரப்பட்டு கிளிநொச்சி துயிலுமில்லத்தில் நல்லடக்கம் செய்யப்பட்டது. துயிலுமில்லத்தில் கூடிய பொதுமக்கள் மற்றும் போராளிகளின் பெருங்கூட்டம் ரமணனுடைய அர்ப்பணிப்பு மிக்க செயற்பாடுகளையும் மக்கள் பற்றையும் எடுத்துக் காட்டுவனவாக விளங்கின.
மிக இளம் வயதிலேயே தமிழரின் தாயக விடுதலைக்காக போராட வேண்டும் என்ற உணர்வோடு தமிழீழ விடுதலைப் புலிகள் இயக்கத்தில் தன்னை இணைத்துக் கொண்ட ரமணன் மிகுந்த அர்ப்பணிப்போடும் விடாமுயற்சியோடும் தொடர்ந்து களமாடி, விடுதலைப் போரை வீச்சாக்கிய பல்லாயிரம் மாவீரர்களுடன் இணைந்து கொண்டார். படையணியின் தாக்குதல் தளபதிகளுள் ஒருவராக விளங்கிய லெப். கேணல் ரமணன்அவர்களின் போராட்ட வாழ்க்கை இளம் போராளிகளுக்கு ஊக்கமூட்டுவதாகவும் வழிகாட்டியாகவும் விளங்கும். ரமணன்காலடிகள் பதிந்த படைத்துறைப் பள்ளியும் புலிகளின் பாசறைகளும் களமாடி வாகை சூடிய களங்களும் அவருடைய உணர்வை எடுத்தியம்பிக் கொண்டேயிருக்கும் .
லெப். சாள்ஸ் அன்ரனி முகநூல் பதிவிலிருந்து …….
ஜூலை 10, 2020
Posted by vijasan |
ஈழமறவர், ஈழம், தமிழர், தமிழீழ கட்டமைப்புகள், வீரவணக்கம் | ஈழமறவர், ஈழம், தமிழர், தமிழீழ படையணி, வீரவணக்கம் |
சாள்ஸ் அன்ரனி சிறப்புப் படையணியின் தாக்குதல் தளபதி லெப். கேணல் ரமணன் ! #ஈழமறவர் #ஈழம் #மாவீரர்கள் #வீரவணக்கம் #விடுதலைப்புலிகள் #ltte #Maaveerar #Tamil #Eelam அதற்கு மறுமொழிமை மூடப்பட்டது
எங்கு சண்டை நடக்கிறதோ அங்கெல்லாம்: சாள்ஸ் அன்ரனி சிறப்பு படையணி சிறப்புத் தளபதி மேஜர் கிண்ணி
–
Pdf -மேஜர் கிண்ணி Maj Kinni
–
இன்னும் விடியவில்லை.
இருள் மெல்ல விலக எத்தனித்துக்கொண்டிருந்தது. தூரத்திலே ஆங்காங்கே சில சேவல்கள் தமது குரலை எழுப்பி விடியலுக்கு வரவேற்புக்கூறிக்கொண்டிருந்தன.
அதிகாலை 4 மணி இருக்கும்.
ஏதோ சத்தம் கேட்டுத் திடுக்கிட்டு எழுந்தேன். சற்றுத் தள்ளி படுக்கையில் இருந்த கிண்ணியைக் காணவில்லை. முதல்நாள்தான் வயிற்று நோவென்று மருந்தெடுத்து வந்தவன்.
தூரத்திலே இடிமுழக்கம் போல் எறிகணைகள் விழுந்து வெடிக்கும் சத்தமும் மற்றச் சூட்டுச் சத்தங்களும் கேட்டன.
“கோட்டையில் ஏதோ பிரச்சனைபோல இருக்கு, மண்டைதீவு ஆமி வந்திட்டானோ” என்று கிண்ணி சொன்னபடியே முகாமிற்கு முன்னால் சென்று சத்தங்களை அவதானித்தவண்ணம் இருந்தான். இருதினங்களுக்கு முன்புதான் மண்டைதீவு இராணுவத்தினரை எதிர்கொள்ளப் பண்ணைப் பால றோட்டில் ஆர்.பி.ஜி. உடன் நின்றுவிட்டுத் திரும்பியிருந்தான் கிண்ணி.
“எனக்கென்டால் வழக்கமாகக் கேட்கிற மாதிரித்தான் இருக்கு பேசாமற் படுங்கோ” என்று கூறிவிட்டு, நான் ஒரு குட்டி நித்திரைக்கு ஆயத்தமானேன். ஆனால், கிண்ணி உறங்கவில்லை. வெடிச்சத்தங்களால் ஈர்க்கப்பட்டு அதனைப் பற்றிச்சிந்தித்த வண்ணமே குட்டிபோட்ட பூனைமாதிரி இருப்புக்கொள்ளாமல் உலாவித்திரிந்தான். விடிந்தவுடன் பூங்கன்றுகளுக்கு தண்ணீர் விட்டுக்கொண்டிருந்த கிண்ணி “சத்தங்கள் வரவரக் கிட்டவாகக் கேட்குது. அதோட அகோரமாக அடிக்கிறாங்கள். ஏதோ பிரச்சினை போலக்கிடக்கு. எதுக்கும் பக்கத்து வீமன் முகாமில் போய் என்ன நடக்குது என்று கேட்டுக்கொண்டு வாறன்” என்று சொன்னபடியே புறப்பட்டுப் போனான். எமது முகாம் கோட்டையில் இருந்து சற்றுத் தூரத்தில் ஒதுக்குப்புறமாக இருந்ததாலும் தொடர்புச் சாதனங்கள் இல்லாததாலும் என்ன நடைபெறுகின்றதென அறியமுடியாமல் இருந்தது.
பின்னேரமாகியும் கிண்ணி முகாம் திரும்பவில்லை. கோட்டையில் அதிகரித்த வண்ணம் உள்ள சத்தங்கள் எனக்குக் கிண்ணியின் இடத்தை உணர்த்தின. குளிக்கும் இடத்தைப் போய்ப் பார்த்தேன். கிண்ணி குப்பியை விட்டுவிட்டுப் போயிருந்தது தெரிய வந்தது. குப்பியை எடுத்துக் கொண்டு கோட்டையை நோக்கிப் போனேன். போகும் வழியெல்லாம் மக்கள் தத்தமது மூட்டை முடிச்சுக்களுடன் குடும்பம் குடும்பமாக யாழ். நகரத்தை விட்டு அகன்று கொண்டிருந்தனர். ‘அவ்ரோ’வும் உலங்கு வானூர்தியும் மேலே சுற்றிக்கொண்டிருந்தன.
“கோட்டைக்கு ஆமி வந்துவிட்டான். ரவுணுக்கும் வரப்போகின்றான்” என்றெல்லாம் சனங்கள் பரபரப்பாக கதைத்த படியேஇ அகன்று சென்றுகொண்டிருந்தார்கள். கோட்டை இராணுவ நடவடிக்கைகளை ஒருங்கிணைக்கும் முகாமான றீகன் முகாமுக்குப் போய் “கிண்ணி வந்ததோ” என்று கேட்டேன். அவர்களுக்கு எதுவும் தெரியவில்லை.
“முன்னுக்கு ஆள் நிற்குதோ இல்லையோ என்று கேட்டுச் சொல்லுங்கோ” என்று திரும்பவும் கேட்டேன். தொடர்பு எடுத்துக் கேட்டுவிட்டு “கிண்ணியண்ணை பொலிஸ் ஸ்ரேசனில் நிற்கிறார்” என்று ‘வோக்கி’ வைத்திருந்த போராளி கூறினான். குப்பியை எப்படிக் கொண்டு போவது என்று யோசித்துக்கொண்டிருந்தபோது, “இந்த நேட்டோ ரவுண்சுகளையும் இன்ரமீடியும் ரவுண்சுகளையும் பொலிஸ் ஸ்ரேசனடியில் கொண்டுபோய்க் கொடுத்துவிடு” என்று, பொறுப்பாளர் போராளி ஒருவருக்குக் கூறுவது தெரிந்தது. இரண்டு பெரிய பொதிகள்.
“ஒன்றை மட்டுந்தான் தூக்கலாம்; மற்றதைத் தூக்குவதற்கு இன்னொரு ஆள் தேவை” என்று அந்தப் போராளி பதிலளித்தான்.
“நான் கொண்டு வாறன்” என்று கூறியபடியே பையொன்றைத் தோள்மீது அடித்துக் கொண்டு இருவரும் புறப்பட்டோம். அசோகா ஹொட்டேலுக்குப் போய், அதன் கீழுள்ள சாக்கடை வழியே பொலிஸ் ஸ்ரேசனடிக்குப் போன போது, அங்கு முன் காவல்நிலையில் படு ‘பிசி’ யாகக் கிண்ணி நிற்பதைக் கண்டேன்.
“என்ன சொல்லாமற் கொள்ளாமல் வந்துவிட்டீர்கள்” என்று கேட்டேன்.
“ஆமி இறங்கிட்டான் என்னென்று இனி நிற்கிறதுஇ அதுதான் வந்திட்டன்” என்றான் கிண்ணி.
இதேபோலத்தான் இன்னுமொரு முறை. அப்போது ஒரு தவறிற்கான தண்டனை காரணமாக முகாம் ஒன்றினுள் கிண்ணி முடிங்கி இருந்தான். பலாலியில், ஆனைணிறவில், தீவுப்பகுதியிற் சண்டை என்ற செய்தி அடிபட்டது. போகமுடியவில்லையே எனத் துடிதுடித்துப் போனான். தச்சன்காட்டுச் சந்திக் காவலரண்களை அன்று இரவு எமது போராளிகள் தாக்கும் முயற்சியில் ஈடுபட்டனர். சண்டையின் போக்கைப்பற்றி வோக்கியிலே கேட்டுக்கொண்டிருந்த கிண்ணி, எமது தரப்பி இழப்புக்கள் அதிகமாக இருந்ததை அறிந்ததால் உடனே எம்-16 இனைக் கட்டிக் கொண்டு போர்க்களத்திற்குப் புறப்பட்டுவிட்டான். இவன் அங்கு போன போது வீரச்சாவடைந்த போராளிகளை முன்னுக்கு இருந்து பின்னுக்கு எடுத்துக்கொண்டிருந்தார்கள். ஓரிடத்திற் காயப்பட்ட நிறையப்பேர் கிடந்தனர். அவர்களை வைத்தியசாலைக்கு அனுப்ப வழியில்லாமல் இருந்தது.
“ஆம்புலன்ஸ் எங்கே? ஆம்புலன்ஸ் எங்கே?” என்று எல்லோரும் தேடிக்கொண்டிருந்தார்கள். அம்புலன்ஸ் சாரதி அம்புலன்சைச் செலுத்திக் கொண்டு வந்தார். அவர் வெளிச்சத்தைப் போட்டுக் கொண்டு வந்ததால் அதை நோக்கி இராணுவத்தினர் துப்பாக்கிப் பிரயோகம் செய்து, எறிகணைகளையும் போட்டார். இதனால் அச்சாரதி அம்புலன்சை இடைநடுவில் விட்டுவிட்டு ஓடிவிட்டார். அவர் ஒரு குடிமகன். வாகனமோட்டுவதற்காக அழைக்கப்பட்டிருந்தார். காயமடைந்தவர்கள் அவதிப்பட்டுக்கொண்டிருந்தார்கள். கிண்ணி பார்த்தான் அந்த நேரத்தில் அதுதான் முக்கியம் என்று பட்டது. துப்பாக்கிச்சூடுகளுக்கு மத்தியிலேயே மெதுமெதுவாக அம்புலன்சைக் கொண்டு வந்து 4, 5 பேராகப் பாதுகாப்பான இடத்திற்குக் கொண்டுபோய் இறக்கினான். இவ்வாறாகக் காயமடைந்த முழுப்போராளிகளையும் பின்னாலுள்ள முதலுதவி இடத்திற்கும் பின்பு மருத்துவமனைக்குமாக இரவு முழுவதும் ஓடித்திரிந்தான். மறுநாட் பின்னேரம் நான் கிண்ணியின் இடத்திற்குப் போனேன்.
“நேற்று நான் சண்டைக்கு போனனான் தெரியுமா?” என்று கிண்ணி சொன்னான். நான் திடுக்கிட்டேன். ஏனெனில், அந்த முகாமைவிட்டுக் கிண்ணியை அனுமதி இல்லாமல் வெளியேற வேண்டாம் என்ற உத்தரவு இருந்தது. நான் பேசாமல் இருப்பதைக் கண்டகிண்ணி,
“சண்டைக்குப் போனதற்காக யாரும் தண்டனை தந்தால், நான் சந்தோசமாக ஏற்றுக்கொள்வேன்”
“அங்கே நான் போகேக்கை சண்டை முடிஞ்சுபோயிட்டுது. பார்த்தாற் காயப்பட்ட பொடியள் நிறையப்போர் இருந்தார்கள். பிறகென்ன, அம்புலன்ஸ் எடுத்து ட்ரைவர் வேலை பார்த்தேன்” என்றான் மனநிறைவுடன்.
இதுதான் கிண்ணி, எங்கு சண்டை நடக்கிறதோ அங்கு போகத் துடிப்பவன். “அடிக்கவேண்டும்; ஆயுதங்கள் எடுக்க வேண்டும்” இதுதான் அவனது வெறி. அவன் எத்தனை தரம் போரிற் காயப்பட்டான் என்று எண்ணிச்சொல்வது கடினம். இடது பக்கம் உச்சந்தலையிலிருந்து உள்ளங்கால்வரைக்கும் இவன் காயப்படாத இடமில்லை. கிண்ணி ‘சேட்’டைக் கழற்றினால், அவனது வீரத்தழும்புகளை எண்ணி முடிக்க அரைநாள் தேவை.
முதன் முதல் கிண்ணியை நான் சந்தித்தது இன்னும் எனக்குப் பசுமையாக நினைவில் நிற்கின்றது. இந்திய இராணுவச் சிறையில் 17 மாதங்களைக் கழித்துவிட்டு அப்போதுதான் விடுதலையாகியிருந்தான். ஒருவருடனும் கதைக்காது, முகாமின் ஒதுக்குப்புறத் தோட்ட மூலையொன்றில் அமர்ந்து யோசித்துக்கொண்டிருந்தேன்.
“அண்ணை சுகமாயிருக்கிறியளோ” என்று கேட்டவண்ணம் வந்தவரைப் பார்த்தேன். மெல்லியஇ கறுத்த நெடுத்த உருவம். வலது கையிற் சிறிய பையொன்று இருந்தது. கண்கள் துறுதுறுவென்று என்னை ஆழம் பார்த்தன. உதட்டில் நட்புணர்வுடன் ஒரு சிரிப்பு. மேல் இழுத்த தலை. சாரமும் சேட்டும் அணிந்திருந்தவர் தோழமையுடன் எனக்குப் பக்கத்தில் வந்தமர்ந்தார்.
“என்னைத் தெரியவில்லையோ?” என்று கேட்க, நான் திரும்பவும் பார்த்துவிட்டு, “எங்கோ பார்த்த முகம் மாதிரி இருக்கிறது, சரியாகத் தெரியவில்லை.” என்று இழுத்தேன்.
“நான் ஈசுவின் தம்பி கிண்ணி” என்றான்.
“ஈசுவின் தம்பியோ?”
நானும் ஈசு என்கின்ற கிண்ணியின் மூன்றாவது தமையனும் ஒன்றாகப் படித்தவர்கள். கிண்ணியின் வீட்டுக்கு இயக்கத்திற்கு வருவதற்கு முன்பு எத்தனையோ தடவைகள் நான் போயிருக்கிறேன். அப்போது கிண்ணி சிறிய பையனாக இருந்தவன். நான் சரியாகக் கவனிக்கவில்லை. ஆறு வருடங்களின் பின்பு பார்க்கும் போது, நிறைய வித்தியாசங்கள்.
“என்ன செய்யிறியள்” என்று கேட்டேன். “சும்மாதான் இருக்கிறேன்” என்றான் கிண்ணி. கிண்ணி இயக்கத்தில் இருப்பது எனக்குத் தெரியாது.
முல்லைத்தீவு நகரில் நடந்த சண்டையில் இந்திய இராணுவத்தின் 60 எம்.எம் எறிகணையினாற் காயப்பட்டு, சாகும் தறுவாயில் வல்வெட்டித்துறைக்கு வந்ததோ, டொக்ரர் அன்ரி கிண்ணியைக் காப்பாற்றி இந்தியாவுக்கு அழைத்துச் சென்று அவனுக்கு மறு உயிர் கொடுத்ததோ எனக்குத் தெரியாது.
“ஏதாவது படிச்சுக்கொண்டிருக்கிறியளோ அல்லது தொழில் பார்க்கிறியளோ” என்று நான் விடாது கேட்டேன்.
“இடைக்கிடை இந்தியா பிஸ்னஸ் செய்கிறனான்” என, யாரும் நம்பும்படியாகவே கிண்ணி கூறினான். இந்தியாவிற் கிண்ணி அறுவைச் சிகிச்சை முடித்துக் கொண்டு அப்போதுதான் நாடு திரும்பியதும் எனக்குத் தெரிந்திருக்க நியாயமில்லை.
சில நாட்களின் பின் தீவகப் பகுதிக்கு அரசியல் வேலை செய்வதற்காக நான் அனுப்பப்பட்டேன். அப்போது ஜேம்ஸ் தீவகப் பொறுப்பாளராக பொறுப்பெடுப்பதற்காகச் சென்றார். அவருடன் நானும் வானில் போனபோது அந்த வானை ஓட்டிக்கொண்டு போனது கிண்ணி. நான் கிண்ணியை ஆச்சரியமாகப் பார்த்தேன். கிண்ணி என்னைப் புரிந்து கொண்டவனாகச் சிரித்தான்.
“ஜேம்ஸ் அண்ணை! கஸ்ரோ அண்ணைக்கு நான் இயக்கம் என்று தெரியாது……” என்றான். ஜேம்சும் சிரித்துவிட்டு.
“கிண்ணிதான் தீவில் எனக்கடுத்த பொறுப்பாளர், அதாவது பிரதித் தளபதி” என்று அழுத்தம் திருத்தமாகக் கூறினார். அதற்குப் பிறகு தான் கிண்ணியின் வரலாற்றை அறிந்து கொண்டேன்.
சாதாரண போராளியாக ஆரம்பித்து சண்டைகளில் தனது திறமையைக் காட்டி படிப்படியாக வளர்ந்தவன் இவன். இயல்பாகவே கிண்ணி ஓர் ஆவேசமான போராளி. மேஜர் பசிலனின் வளர்ப்பிற் சண்டையில் இவன் ஒரு பாயும் புலியாக மாறியதில் ஆச்சரியமில்லை. காட்டுக்குள் இருந்தபோது தலைவரின் பாசறையில் இவன் நிறையக் கற்றுக்கொண்டான். காடு இவனை அனுபவம் வாய்ந்த ஒரு போராளியாக்கியது. இவனது ஆரம்பச் செயற்பாடுகள் அரசியல் வேலையாகவே இருந்தன. மேஜர் ஜேம்ஸ் 1983, 1984ஆம் ஆண்டுக் காலப்பகுதிகளில் வடமராட்சிப் பகுதியில் அரசியல் வேலைத் திட்டங்களைச் செய்துகொண்டிருக்கின்றபோது அவனுக்குத் துணையாக நின்றவன் கிண்ணி. கிண்ணியை இயக்க வேலைகளில் படிப்படியாக ஈடுபட வைத்து பின்பு முழுநேரப் போராளியாக்கிய பெருமை மேஜர் ஜேம்சுக்கே சேரும்.
வீரம் விளைந்த வல்வை மாநகர் பெற்றெடுத்த அருந்தவப் புதல்வன் கிண்ணி. கந்தசாமித்துரை தம்பதிகளின் நான்காவது மகனாகப் பிறந்த இவன் சிறுவயதிலேயே கல்வியிற் கெட்டிக்காரனாக விளங்கினான். காட்லிக் கல்லூரியில் உயர் வகுப்பிற் கணிதம் படித்துத் தனது திறமையினை வெளிப்படுத்தினான். இவனது சிறுபிராயத்திலேயே தகப்பனார் இறந்ததால் வீட்டில் குடும்பநிலை கஸ்ரமாகியது. குடும்பநிலையை உணர்ந்து கிண்ணி செயற்பட்டான். தனது படிப்புக்கு மத்தியிலும் சிறுசிறு வேலைகள் செய்து வந்தான். கோழிகளை வளர்த்து அதன் மூலம் வீட்டைக் கவனிக்கும் பணியினையும் செய்தான்.
இவனது இரண்டாவது அண்ணன் 1983ஆம் ஆண்டில் விடுதலைப்புலிகள் இயக்கத்தில் இணைந்து கொண்டதைத் தொடர்ந்து குடும்பப்பாரம் இவனை அழுத்தியதால், ஆரம்பத்தில் வீட்டிலிருந்தவண்ணம் இயக்கவேலைகளில் ஈடுபட்டான். மேஜர் ஜேம்ஸ் பயிற்சிக்காகப் போனதைத் தொடர்ந்துஇ கிண்ணி வடமராட்சியில் இயங்கி வந்த எமது இயக்கச் சவர்க்காரத் தொழிற்சாலையிற் பணியாற்றினான். அங்கு சிறப்பாக செயற்பட்டதால் வன்னிப் பகுதியில் சவர்க்காரத் தொழிற்சாலையினை ஆரம்பிப்பதற்காகச் சிறிது காலம் வன்னியில் நின்றான். அதன்பின்பு கொமாண்டோ பயிற்சியினை முடித்துக்கொண்டு, சிறிதுகாலம் வல்வை இராணுவ முகாமினைச் சுற்றியுள்ள காவலரண்களில் காவல் புரிந்தான். இயக்க வேலைகளில் ஈடுபடும் இயந்திரப் படகுகளைக் கவனிப்பதற்காக வடமராட்சி கிழக்குப் பகுதியில் ‘ஒப்பரேசன் லிபரேசன்’ வரையும் கடமையாற்றினான்.
தீவகத்திற்கு கிண்ணி தளபதி.
தீவகத்திற்கு தளபதியாகக் கிண்ணி பொறுப்பெடுத்தவேளை, நான் அளவெட்டியில் முகாமொன்றில் இருந்தேன். ஆனால், அடிக்கடி கிண்ணியைப் போய்ப்பார்த்துவிட்டு வருவேன். பொறுப்பெடுத்ததலிருந்துஇ ஏதாவது தாக்குதல் செய்ய வேண்டுமென்று கிண்ணி துடித்துக்கொண்டிருந்தான். கிண்ணி வேவுபார்க்க அனுப்பிய போராளிகளை ஒருநாள் இராணுவம் சுட்டுக்கொன்றது. எப்படியும் இதற்குப் பதிலடி கொடுக்கவேண்டுமென்று கிண்ணி ஆவேசமாக அலைந்து திரிந்தான். நான் ஒருமுறை போனபோது,
“ஊர்காவற்துறை வரைபடத்தை ஒழுங்கை ஒழுங்கையாகக் கீறித்தாருங்கள்” என்று கேட்டான்.
“உங்களுக்கில்லாததோ, நாளைக்குக் கொண்டுவாறன்” எனப் பதிலளித்தேன். மறுநாளே தாக்குதல் திட்டம் தயாராகிவிட்டது. பானு அண்ணை தனது குழுவினரை அனுப்பியிருந்ததோடு, தானும் நேரே வந்திருந்தார்.
“கிண்ணி நானும் வாறன்” என்று கூறினேன்.
“ஜேம்ஸ் அண்ணையும் வீரமரணமடைஞ்சிட்டார். நானும் நீங்களுந்தான் மிஞ்சியிருக்கிறம். நான் இறங்கிறேன். நீங்கள் வெளியில் நின்றுகொள்ளுங்கோ” என்றான்.
“இப்படித்தான் முதலும் சொன்னீர்கள்” என்று சொல்லி ஒருமாதிரி கிண்ணியிடமும் பானு அண்ணையிடமும் அனுமதி பெற்றுச் சென்றேன். இராணுவத்தின் ரோந்துப் பிரிவொன்று முகாமை விட்டு முன்னுக்கு ஒரு கிலோ மீற்றர் வரையும் வந்து கிளியர் பண்ணுவார்கள். இது தினமும் அதிகாலையில் நடப்பதால்இ இராணுவம் வரும் பாதைக்கு இரவே நாம் சென்று கிளைமோர்களை ஒழுங்குபடுத்தி வைத்து, இராணுவத்தை வரவேற்கத் தயாரானோம். ஒழுங்கையொன்று கடையொன்றிற்கு எதிராக இரண்டாகப் பிரிந்தது. அக்கடையினுட் கிண்ணியும் நானும் ஏனைய 6 போராளிகளும் இருந்தோம். கடைக்கு முன் பக்கத்தைத் தவிர வேறு வாசல்கள் எதுவுமில்லை. ஒழுங்கை கடைக்கு நேர் செங்குத்தாக வந்து, 3 அடி தூரத்தில் இரண்டாகப் பிரிந்து செல்கிறது. விடியப்போகின்றது. சகல தடயங்களையும் அழித்துவிட்டு, எட்டுப் பேரும் கடைக்குள் இருந்தோம். ஒழுங்கை பிரிந்த பின்னர் இருமருங்கிலும் வேறு குழுக்களும் எதிர்பார்த்துக்கொண்டிருந்தன. நாங்கள் இருந்த கடைக்குட் பெரும் இடநெருக்கடி. பழைய தட்டுமுட்டுச் சாமான்களை ஒருவாறு ஓரமாக ஒதுக்கிவிட்டு நெருங்கி இருந்தோம். மேலே நிமிர்ந்து பார்த்தால், பெரிய குளவிக்கூடு ஒன்று எப்போது விழும் என்று பயமுறுத்திக்கொண்டிருந்தது. நூற்றுக்கணக்கான பெரிய குளவிகள் கொட்டுவோம் என்று பயமுறுத்தின.
“அண்ணை இதுகள் விஷக் குளவிகள், நான்கு ஐந்து ஒன்றாகக் கடித்ததென்றால் ஆளை முடித்துப்போடும்” என்று போராளியொருவன் எம்மைப் பயப்படுத்தினான். எல்லோரும் குளவிகளைப் பார்ப்பதும் விடியுதா எனப் பார்ப்பதுமாக இருந்தோம்.
“இப்படித்தான் நெடுங்கேணித் தாக்குதலையும் திட்டமிட்டு அடிச்சனான். இதுகும் சரிவரும்” என்றான் கிண்ணி. எல்லோரும் ஆமியையும் குளவியையும் மாறிமாறிப் பார்த்து பதட்டத்துடன் இருந்ததைக்கண்ட கிண்ணி நெடுங்கேணித் தாக்குதலைப் பற்றி விபரிக்கலானான். “ஒரு கட்டத்தில் எமது போராளிகளில் ஒருவனை நோக்கி எல்.எம்.ஜி. க்காரன் சுட்டுக்கொண்டிருந்தான். அவனை உயிருடன்விட்டால் எல்லோரையும் முடித்துவிடுவான் என்று விளங்கிவிட்டது. இதனால் நான் பாய்ந்தேன்” என்று நிறுத்தினான் கிண்ணி. எல்லோரும் கதைகேட்கும் ஆவலில்
“பிறகு என்ன நடந்தது சொல்லுங்கோ” என்றார்கள்.
“துப்பாக்கியைத் தோளிற் கொளுவிக்கொண்டு, குண்டின் கிளிப்பைக் கழட்டியபடியே கத்திக்கொண்டு எதிரியின் நிலைக்குட் பாய்ந்தேன். அடித்துக்கொண்டிருந்த எல்.எம்.ஜி. இன் பரலில் இறுக்கிப் பிடித்து அதனை என்பக்கம் திரும்பவிடாமல் தடுத்தேன்”
“கை சுட்டிருக்குமே” ஒரு போராளி இடையில் அவசரப்பட்டுப் புகுந்தான்.
“கை கொதிச்சுப்போச்சு. அப்படிச் செய்யாமல் விட்டால் என்னைச் சுட்டுப்போடுவான். அதனால் விடவேயில்லை. சண்டை முடிந்த பின்பு பார்த்தால் கையெல்லாம் கொப்பளம் போட்டிருந்தது” என்றான் கிண்ணி.
“பிறகு….?” ஆவலை அடக்கமுடியாமல் நான் கேட்டேன்.
“எல்லோரும் சீக்கியர். பேரிய தடியன்கள். காலுக்குள் இருந்த இரு சீக்கியர்களும் எல்.எம்.ஜி. வைத்திருந்த சீக்கியனும் நினைத்திருந்தால் என்னைச் சுலபமாக அடித்துவிழுத்தியிருக்கலாம். ஆனால், கிளிப்பைக் கழற்றிய குண்டைக் கண்டும் நான் பலத்த குரலிற் கத்தி வெருட்டியதைக் கண்டும் பயந்து விட்டார்கள்” என்ற கிண்ணி,
“கொஞ்சம் பொறு” என்று சொல்லிக் கதவிடுக்கால் மெல்லப் பார்த்தான்……
“வாறாங்கள்” எல்லோரும் அடங்கினோம். எனது நெஞ்சு துடிக்கிற சத்தம் பலமாகக் கேட்கிறது. சில வினாடிகளின் பின் நான் மெதுவாக எட்டிப்பார்த்த போது, நாங்கள் இருக்கிற இடத்திலிருந்து 5 அடி தள்ளி, ஒழுங்கையால் ஒரு எல்.எம்.ஜி. க்காரன் திரும்பிச்சென்று கொண்டிருந்தான். 6ஆவது வீரன் எம்மைக் கடந்தவுடன் கிண்ணி கிளைமோரை வெடிக்கவைத்தான். வெடித்தவுடன் கிண்ணி பாய்ந்தான். குளவியின் பயத்தாலே நானும் கிண்ணியுடன் சேர்ந்து பாய்ந்தேன். நல்ல வேளை நாங்கள் இருவரும் முதலிற் பாய்ந்தது. வெடித்தவுடன் குளவிக் கூடு பிய்ந்து கொட்டப்பட்டு எங்களுடன் இருந்த ஏனைய அறுவரையும் குளவிகள் கலைத்துக் கலைத்துக் கொட்டின என்று பிறகுதான் எனக்குத் தெரியவந்தது. 5 நிமிடங்களிற் சண்டை முடிவடைந்து விட்டது. கிண்ணி பாய்ந்து சென்று கொல்லப்பட்ட இரு இராணுவத்தினரை இழுத்து வந்தான். ஆயுதங்கள் எம்மாற் கைப்பற்றப்பட்டன. இராணுவத்தினர் நால்வர் கொல்லப்பட்டு 6 பேர் காயமடைந்தனர். இரு ஆயுதங்களும் தொலைத்தொடர்புச் சாதனம் ஒன்றும் கைப்பற்றப்பட்டன.
கிண்ணி சிறப்புப் படையணியின் சிறப்புத் தளபதி.
சில நாட்களாகக் கிண்ணியை எனது முகாம் பக்கம் காணவில்லை. யாழ்ப்பாணத்திற்குள் நின்றால் சுற்றிச்சுற்றி எப்படியும் என்னிடம் வருவான். நிச்சயம் ஏதாவது ஓர் இராணுவ முகாமின் காவலரண்களை மோப்பமிட்டாவாறு இருப்பான் என்பது எனக்குத் தெரியும். வன்னியில் இருந்து வந்த போராளிகள் சிலர் கிண்ணி அங்கு நிற்பதாகக் கூறினர். மிக விரைவிற் தாக்குதல் ஒன்றைப் பத்திரிகையிற் பார்க்கலாம் என்று எதிர்பார்த்தேன். அதேபோல……
“தட்டுவன்கொட்டியில் 35 காவலரண்கள் அழிப்பு, 15 இராணுவம் பலி” என்று ‘புலிகளின் குரல்’ தெரிவித்தது. சில நாட்களின் பின் கிண்ணி எனது முகாமிற்கு வந்தபோது,
“நல்ல அடியொன்று அடிச்சிருக்கிறியள்” என்றேன்.
மெல்ல மறுத்து, “நான் அங்குப் போகவில்லை” என்றான் ஒரு சிரிப்புடன். பிறகு ஒரு மாதிரி,
“நாங்கள் எதிர்பார்த்துப்போனது கூட, ஆனால், அவங்கள் ஓடிட்டாங்கள்” என்றான்.
“போன வருசம் தட்டுவன்னொட்டியில் அடிபட்டனீங்கள் தானே! அந்த இடமோ இம்முறையும்” என்று கேட்டேன்.
“அதுக்குக் கிட்டத்தான்” என்று பதிலளித்தான்.
சென்ற வருடமும் ஆனையிறவுச் சண்டைக்கு முன்பு தட்டுவன்கொட்டியில் அமைந்துள்ள எமது காவலரண்களைக் கைப்பற்றி பரந்தனுக்கு வர இராணுவம் முற்பட்டது. அது முக்கியத்துவம் வாய்ந்ததொரு சண்டை. அந்த இடத்தில் தடுக்காதுவிட்டால் இராணுவம் பரந்தன் வரையும் வரும் ஆபத்து இருந்தது. அந்தச் சண்டையிற் கிண்ணி தனது முத்திரையைப் பதித்தான். அதிகாலையிலிருந்து இரவுவரை வெட்டவெளியில் இராணுவத்துடன் சமர்புரிந்து, அவர்களுக்கு பலத்த இழப்புக்களை ஏற்படுத்தி, முகாமிற்கு அடித்துக் கலைத்தவன் இவன்.
“எண்டாலும் காரைநகர் அடி மாதிரி வராது” என்றான்.
உண்மையில் அது ஓர் அற்புதமான அடி. காரைநகர்ப் பாலத்தில் தங்களுக்கு அடி வருமென்று இராணுவம் கனவுகூடக் காணவில்லை. கிண்ணி ‘சாள்ஸ் அன்ரனி சிறப்புப் படைப்பிரிவின்’ விசேட தளபதியாகப் பொறுப்பெடுத்த சில வாரங்களிற்குள், அதனைச் செய்து காட்டினான். எந்தத் தாக்குதல் என்றாலும் வேவு நடவடிக்கையில் இறுதிவரை ஈடுபட்டு, தனக்குத் திருப்தி ஏற்பட்ட பின்னரே தாக்குதல் நடவடிக்கைகளில் ஈடுபடுவான். காரைநகரில் நடந்த சுவையான சம்பவம் ஒன்றைக் கிண்ணி கூறினான்.
திடீர் அதிரடித் தாக்குதல் மூலம் இராணுவத்தை உடைத்தெறிந்துவிட்டு எதிரியின் காவலரண்களைக் கைப்பற்றி ஆயுதங்களை எடுத்தபின்இ தனது போராளிகளைத் திருப்பி அனுப்பிக்கொண்டிருந்தான். ஒரு மூலையிற் சாக்கொன்று குவியலாகக் கிடந்தது. போகும் அவசரத்தில் அதனைக் காலால் உதைத்துத் தள்ளினான். உள்ளுக்குள்ளிருந்த ஏதோ பொருளொன்று காலிற்பட்டு காலை வலிக்கச் செய்தது. திறந்து பார்த்தால் அதற்குள் 60எம்.எம். மோட்டாரும் எறிகணைகளும் காணப்பட்டன. (அந்தக் காலகட்டத்தில் 60 எம்.எம். மோட்டார் எமக்கொரு வரப்பிரசாதமான ஆயுதமாக இருக்கக்கூடியளவு முக்கியத்துவம் வாய்ந்ததாக இருந்தது).
‘பலவேகய II’ புயல் ஓய்ந்த போர்க்களம்.
ஜூலை மாதம் 10ஆம் திகதி…… தோழன் ஒருவன் பதறியபடியே வந்தான். முகமெல்லாம் இருண்டு, கறுத்து, சோகம் அப்பிக் காணப்பட்டது. என்னிடம் வந்தவன் எதுவும் பேசாது தள்ளாடியபடியே கதிரையில் அமர்ந்து கொண்டான். ஏதாவது கேட்டால் அழுதுவிடுவான்போல இருந்தது.
“என்ன ஒரு மாதிரி இருக்கிறியள்” என, நிலவிய மௌனத்தை உடைத்தவாறே கேட்டேன்.
“கிண்ணியெல்லோ……” மேலே கூறமுடியாது முகத்தை மறுபக்கம் திருப்பிக் கொண்டான். உடனே எனக்கு விளங்கிவிட்டது. சில நிமிட நேரங்களிற்கு என்ன நடந்ததென்று ஜீரணிக்க முடியவில்லை.
“மச்சான், மச்சான் என்று கூப்பிட்டு நெருக்கமாகவும் – அன்பாகவும் பழகிற தளபதி அவன்” என்று சொல்லி, அந்தத் தோழன் கண்கலங்கினான்.
“ஏன் டொக்டர் அன்ரியின் இடத்திற்குக் கொண்டுபோனால் அவனைக் காப்பாற்றியிருக்கலாமே?” ஏதோ ஆற்றாமையினாற் கேட்டேன்.
“இரண்டு நாளைக்கு முதல்தான் சிறுகாயப்பட்டு அன்ரியிடத்துக்குப் போனவன். அடுத்தமுறை உங்கட இடத்துக்கு வரமாட்டன் என்று அன்ரியிடம் சொன்னவனாம்…… சொன்னது போல….!”
நான் காயப்பட்டு வீழ்ந்தபோது ஓடியோடி வந்து என்னைப் பார்த்தவன்; என்னைக் கவனிக்கத் தனது தாயையும் சகோதரனையும் அனுப்பியவன்; நான் யோசிக்ககூடாதென்று வீடியோ விளையாட்டுக் கருவியையும் றேடியோவையும் தந்தவன்; களச்செய்திகளை உடனுக்குடன் வந்து கலகலப்பாகச் சொல்பவன்; இன்று இயக்கச்சிப் போர் முனையில்…… அவன் மௌனமாகிப் போனான்!.
மேஜர் ஜேம்சினைப்பற்றி நான் சிறு குறிப்பு ஒன்றை ‘ஈழநாதத்’தில் எழுதியிருந்தேன். இதனைப் படித்த கிண்ணி எப்படியும் என்னைத் தேடிவருவான் என்பது எனக்குத் தெரியும். எதிர்பார்த்தபடியே அன்று இரவு கிண்ணி வந்தான்.
“எனக்குத் தெரியும், நீங்கள் தான் இதை எழுதியிருப்பியள்” என்றான்.
“உங்களை நம்பித்தான் நான் முன்னுக்குப் போறன்” என்றான்.
“ஏன்” என்று விளங்காதவனாகக் கேட்டேன்.
“நான் செத்தால் நீங்கள் தான் என்னைப்பற்றி எழுதவேணும்” என்றான் குழந்தைத்தனமாக. போராட்ட வாழ்விற் சாவைப்பற்றி போராளிகள் சாதாரணமாகக் கதைப்பார்கள். சொனியும் கிண்ணியும் நானும் இறுதிக் காலகட்டத்தில் நெருங்கிய நண்பர்களாக இருந்தோம். அப்போது மூவரும் இருந்து கதைக்கும்போது, சொனிதான் ஒரளவு காலம் உயிருடன் இருப்பான் என நாம் நம்பினோம். இதனால் எங்கள் புகைப்படங்கள் போன்றவற்றைச் சொனியிடம் கொடுத்து வைத்திருந்தோம். முதலில் கிண்ணியும் இரண்டாவதாக நானும் மாவீரர் பட்டியலில் சேருவோம் என்று நம்பியிருந்தோம். ஆனால், நடந்ததோ வேறு. சென்ற வருட சண்டையில் சொனி; இந்தமுறை கிண்ணி; இடைநடுவில் நான்……
“உங்களுக்குத்தானே என்னைப்பற்றித் தெரியும்” என்றான் கிண்ணி. இவ்வளவு விரைவாகக் கிண்ணியைப் பற்றி நான் எழுத வேண்டி வரும் என்று நினைக்கவில்லை.
இப்படி நாங்கள் கதைத்த சில நாட்களின் பின்பு,
“நான் செத்த பிறகு இதை உடைத்துப் பாருங்கோ” என்று, என்னிடம் கடித உறையொன்றைக் கொண்டுவந்து தந்தான். அக்கடித உறை உடைக்காதவாறு ‘சொலோ ரேப்’பால் சுற்றப்பட்டிருந்தது. அதற்கு மேல் பொலத்தீனாற் சீல் பண்ணப்பட்டிருந்தது. தரும்போது அதைப்பற்றி பெரிதாக நான் எதுவும் நினைக்கவில்லை. கிண்ணி வீரமரணமடைந்த பின் அதனை உடைத்தபோது, அதில் ஒரு வரலாறு இருந்தது – இந்திய இராணுவம் இந்த மண்ணைவிட்டு அவசரமாக ஓடியதன் பின்னணிகளுள் ஒன்று இருந்தது. – விடுதலைப் புலிகளின் ஓர்மமும் துணிச்சலும் திட்டமிடும் தந்திரோபாயமும் வெளிப்பட்டது. நெடுங்கேணிப் பாடசாலையில் இந்திய இராணுவத்திற்குக் கொடுத்த அடியைப் பற்றி, கிண்ணி அதில் எழுதியிருந்தான். அவன் ஒரு சிறந்த சண்டைக்காரன் மாத்திரமல்ல, சிறந்த பேனாக்காரன் என்பதையும் நிரூபித்திருந்தான்.
கிண்ணியின் தமையன் முரளி வன்னியிலிருந்து வரும்போதெல்லாம், பல போராளிகளை அழைத்துத் தனது வீட்டிற்கு அறிமுகப்படுத்துவதை வழக்கமாகக் கொண்டிருந்தான்.
“நான் வராவிட்டாலும் எங்கட பெடியள் வீட்டுக்கு வருவாங்கள்; அவர்களையும் உன்ர பிள்ளைகளாப் பார்” என்று முரளி தனது தாயாருக்கு அடிக்கடி கூறியிருந்தான். முரளி எப்படிக் கூறியிருந்தானோ அப்படியே கிண்ணியும் தப்பாது கூறியிருந்தான். அந்தத் தாயும் போராளிகளில் தனது பிள்ளை, மாற்றான் பிள்ளை என்று வேறுபாடு பார்ப்பதில்லை. இந்திய இராணுவக் காலகட்டத்தின் போது, ஏராளமான போராளிகளுக்கு அடைக்கலம் கொடுத்துக் காப்பாற்றிய வீடு அது. உணவும் ஆதரவும் வழங்கிப் பராமரித்த வாசல் அது. இன்று அந்தத் தாயின் பிள்ளைகளிற் கிண்ணியும் – முரளியும் திரும்பிவராத இடத்திற்குப் போய்விட்டார்கள்.
மற்றப் பிள்ளைகள் வருமென்று அந்தத் தாய் காத்திருக்கிறாள்……
“புலிகளின் தாகம் தமிழீழத் தாயகம்”
நினைவுப்பகிர்வு:
வீ. மணிவண்ணன் (காஸ்ரோ)
அனைத்துலகத் தொடர்பகப் பொறுப்பாளர்
தமிழீழ விடுதலைப்புலிகள்,
தமிழீழம்.
pdf —மேஜர் கிண்ணி Maj Kinni
(மேஜர் கிண்ணி நூலிலிருந்து சில பகுதிகள் இவை…)
நன்றி – நெருப்பாற்று நீச்சலிற் பத்தாண்டுகள் நூல்.
ஜூலை 10, 2020
Posted by vijasan |
ஈழமறவர், ஈழம், தமிழர், தமிழீழ கட்டமைப்புகள், வீரவணக்கம் | ஈழமறவர், ஈழம், தமிழர், தமிழீழ படையணி, வீரவணக்கம் |
மேஜர் கிண்ணி ! #ஈழமறவர் #ஈழம் #மாவீரர்கள் #வீரவணக்கம் #விடுதலைப்புலிகள் #ltte #Maaveerar #Tamil #Eelam அதற்கு மறுமொழிமை மூடப்பட்டது
அடிக்கடி ஊதுகுழலின் சத்தங்களாலும், அணிகளுக்காக வழங்கப்படும் பயிற்சிக் கட்டளைகளாலும் எப்போதும் துடிப்போடே இருக்கும் அந்த மைதானமும், ஒட்டிசுட்டான் பிரதேசத்தின் 9 ஆம் கட்டைப் பகுதியில் இருந்த அடர்ந்த காடும். ஒருபுறம் மாங்குளம் முல்லைத்தீவு வீதியையும், மறுபுறம் முத்தையன்கட்டுக் குளக் கரையையும் எல்லைகளாக கொண்ட அந்த அடர் வனத்துக்குள் தான் துடிப்பான நெருப்புக் குழந்தைகள் தம்மை வெடிகளின் சுவாலைகளுக்குள் ஆகுதியாக்கத் தயாராகிக் கொண்டிருந்தார்கள்.
வானம் தொட்டு நிமிர்ந்த மரங்களால் அந்தக் காட்டு நிலம் சூரியனைக் காண முடியாத நிழலுக்குள் நெருப்பாற்றுக் குழந்தைகளைத் தாங்கிக் கொண்டிருந்தது. ஆங்காங்கே கவிழ்ந்து படுத்திருக்கும் யானைகளைப் போல அந்தப் பிரதேசம் எங்கும் சிறு மலைகள் விரிந்து கிடந்தன. முத்தையன்கட்டுக் குளத்தில் இருந்தும், குளத்தை நோக்கியும் பாயும் தண்ணீரின் சலசலத்த ஓசை எப்போதும் அந்த முகாமுக்கு செவிக்கினிமையான சங்கீதம்.
தமிழீழத்தின் தேசிய விலங்கான சிறுத்தைகள் வாழும் அந்த அடர்ந்த வனத்தில், கரடிகளும், குரங்குகளும் சின்னக் குட்டிகள் முதல் வயதான யானைகள் வரை பட்டி பட்டியாக வாழ்ந்து வந்தன. உணவுக்காக இலைகுழைகளையும், தாகத்துக்காக நீரையும் தேடி அலைமோதிக் கொண்டு வரும் அந்த யானைகள் அசைந்து வருவது எதிரியின் டாங்கிகள் முகாமை நோக்கி வருவதைப் போலவே காட்சி தரும். அழகிய தோகைகளை விரித்தாடும் மயில்களாலும், மான் மரை போன்ற விலங்குகளாலும், மர அணில்களின் கீச்சிட்ட கீதத்தாலும், காட்டுக் குருவிகளின் ரீங்காரத்தாலும் எப்போதும் துடிப்போடுதான் இருக்கும் அந்தக் காட்டுக்குள் தான் “கரும்புலி மேஜர் ஜெயம்” நினைவோடு நிமிர்ந்து கிடந்தது அந்த கரும்புலிகளின் பாசறை.
அதற்குள்தான் இலட்சிய வேங்கைகளும் துடிப்போடு இயங்கிக் கொண்டிருந்தார்கள். அந்த முகாம் உயர் பாதுகாப்போடு இருக்கும் ஒரு பயிற்சி முகாம். தங்களது உயிர்களை வெடிமருந்து அங்கிக்குள்ளே விதைத்துவிட்டு, ஒவ்வொரு வினாடிகளும் தமிழீழத் தாயின் விடியலுக்காக தம்மை அக்கினித் தீயில் தியாகிக்கத் தயாராக இருந்த குருதிச்சன்னங்கள் வாழ்ந்த புனித இடம். அங்கிருந்து தான் பல வெற்றிச்சண்டைகளுக்கான கரும்புலி அணிகள் பயணப்பட்டு போய், வெடியோடு வெடியாகியும் வெற்றிச் செய்தியோடு தளம் திரும்பியும், அடுத்த சண்டைக்கான சந்தர்ப்பத்துக்காக காத்திருந்து, தம்மை தயார்ப்படுத்திக் கொண்டு தமிழீழ விடியலுக்காக வலுச் சேர்த்தார்கள்.
அதில் ஒருவனாகத் தான் விஜயரூபன் இருந்தான். மிகவும் சுறுசுறுப்பும் தன்நம்பிக்கையும் கொண்ட போராளி தமிழீழத்துக்காக நிறையச் சாதிக்க வேண்டும் என்ற உன்னதம் மிக்க இலட்சியம் கொண்டவன். தென் தமிழீழத்தின் மட்டக்களப்பு மாவட்டத்தின் கிராண் எனும் இடத்தில் உள்ள விசக்கேணிக் கிராமத்தில் 13.02.1975 ஆம் வருடம் திரு/ திருமதி கந்தசாமி தம்பதியினருக்கு மகனாக பிறந்தான்.
மட்டக்களப்பில் நடந்த இந்திய /இலங்கை வல்லாதிக்க சக்திகளின் ஒவ்வொரு இனவழிப்பு நடவடிக்கைகளும் அவனது மனதில் ஆழமாக பதியத் தொடங்கியது. சிறு வயதிலிருந்தே தமிழீழத் தேசத்துக்கான விடியலின் தேவை அவனின் மனதில் நிறையத் தொடங்கி இருந்தது. அதுவே பின்நாட்களில் 4-5 முகாமில் ஒரு கரும்புலி வீரனாக உருமாறி ஜெயம் முகாமில் தமிழீழக் கனவைச் சுமந்தபடி கறுப்பு வரிக்குள் வாழும் எண்ணத்தை விதைத்திருந்தது.
சிவகுணம் என்ற இயற்பெயரைக் கொண்ட புலிவீரன் 1992 ஆம் ஆண்டில் மட்டக்களப்பில் இருந்த கானகம் ஒன்றில் போராளிக்கான அடிப்படைப் பயிற்சியை நிறைவு செய்து விடுதலைப்புலியாக தன்னை மாற்றிக்கொண்டு தமிழீழ விடியலுக்காக பயணிக்கத் தொடங்கினான். வெள்ளாமைச்சேனை நோக்கி நகர்ந்த இராணுவத்தினரினை இடைமறித்து நடாத்தப்பட்ட தாக்குதல் அவனது முதற்களமாக வரலாறாகியது. தொடர்ந்து மட்டு அம்பாறை மாவட்ட படையணியில் களமாடிக் கொண்டிருந்த அந்த வேங்கை தென்தமிழீழத்தில் இருந்து வடதமிழீழத்துக்கு வந்திருந்தான்.
விஜயரூபன் வடதமிழீழத்தில் நடந்த பல தாக்குதல்களில் பங்கெடுத்து விடுதலைக்கு வலுச்சேர்த்துக் கொண்டிருந்த, அதே நேரம் தான் கரும்புலியாகி தமிழீழத் தாயகத்துக்காக பணியாற்ற வேண்டும் என்ற சிந்தனையை வளர்க்கத் தொடங்கி இருந்தான். அதனால் தமிழீழ தேசியத்தலைவருக்கு கரும்புலி அணியில் இணைவதற்கான அனுமதி கேட்டு கடிதம் எழுதி, அனுமதி கிடைக்காது போனதால் மனமுடைந்து போனான். மீண்டும் மீண்டும் கடிதங்களுக்கூடாக தலைவனிடம் அனுமதி கேட்டு, அனுமதிக்காக காத்திருந்த விஜயரூபன் ஒருநாள் வெற்றி பெற்றான்.
அனுமதி கிடைத்த பூரிப்பிலேயே யாழ்மாவட்டத்தின் சாவகச்சேரிப் பிரதேசத்தின் சம்புத்தோட்டம் பகுதியில் இருந்த கரும்புலிகள் முகாமான 4 – 5 தளத்துக்கு வந்து சேர்ந்திருந்தான். அங்கிருந்து தனங்கிளப்புப் பகுதியில் இயங்கிய கரும்புலிகள் பயற்சி முகாமில் பயிற்சிக்காக 1995 ஆம் ஆண்டின் இறுதிப் பகுதியில் இணைக்கப்பட்டு கரும்புலிகளுக்கான கடுமையான சிறப்புப் பயிற்சிகளை இலகுவாக முடித்து சந்தர்ப்பத்துக்காக காத்திருந்தான். விஜயரூபனுக்கு தலையில் உட்காத்திருந்த வெடிபொருட்களின் சிதறல்கள், சூரியனின் தாக்கம் அதிகரிக்கும் போதெல்லாம் பெரும் வலியை உருவாக்கும். சொல்ல முடியாத வேதனை தலைக்குள் உருவாகும். அவனின் வலி ஒருபுறம் இருந்தாலும், விடுதலை வேட்கை, அந்த வலியை விட அதிகமாக இருந்ததால் அவன் தன்னை கரும்புலியாக புடம் போடுவதில் வெற்றி கண்டான்.
விஜயரூபனுக்கு மிருகங்கள் என்றால் அதிகம் விருப்பம். எதிரிக்கு கல் நெஞ்சக்காறனான இவனும் இவனது தோழர்களும் மென்மையான மனதைக் கொண்ட புலிவீரர்கள். மற்ற உயிர்களிடத்தில் தம் உயிரை விட அதிகமான பாசத்தைக் கொண்டவர்கள் அதனால் தான் விஜயரூபன் “சுபோ “ என்று அன்பாக அழைக்கும் பன்றி ஒன்று இங்கே வளர்ந்து வந்தது. விஜயரூபனால் சிறு குட்டியாக கொண்டு வந்து வளர்க்கப்பட்ட அப்பன்றி, எப்போதும் விஜயரூபனின் ஆதரவிலும் தோழர்களின் பராமரிப்பிலும் என்றும் நலமுடனே இருந்தது.
அந்த நேரத்தில் எங்கள் தேசமே பெரும் இக்கட்டான சூழலுக்குள் இருந்தது. சூரியக்கதிர் 1-2 என்று படையெடுத்து வந்த சிங்களப்படைகளோடு பொருதிய எம் படையணிகளும், மக்களும் அரசியல் தந்திரோபாய பின்நகர்வு ஒன்றை ஏற்படுத்தி தமிழீழத்தின் இதயமாக விளங்கிய வன்னிப் பெருநிலப்பரப்புக்குச் சென்ற போது, விஜயரூபன் உள்ளடங்கலான அந்தக் கரும்புலிகள் அணியும் யாழ்ப்பாண மண்ணை விட்டு மனம் முழுவதும் தேசத்தலைமகனின் கட்டளையை ஏற்க வேண்டிய நிலையில் வெளியேறியது.
தம்மை முற்றுமுழுதான கரும்புலிகள் அணிக்கான பயிற்சிகளை மணலாறு மாவட்டத்தின் நாயாற்றுப் பகுதியில் இருந்த அந்தமான் வெட்டைப்பகுதியில் வைத்து பெறத் தொடங்கியது இந்த அணி. ஆனாலும் குறுகிய காலத்துக்குள், மீண்டும் சில காரணங்களுக்காக அங்கிருந்து நகர்ந்த அவ்வணி ஒட்டிசுட்டான் பகுதியில் “ஜெயம்” பெயர் சுமந்த இந்தப் பயிற்சி முகாமை உருவாக்கிக் கொண்டது. சாதாரணமாக இம் முகாம் உருவாக்கப்படவில்லை. பலத்த இடர்களைச் சுமந்தார்கள் போராளிகள். இரகசிய முகாம் என்பதால் ஒவ்வொரு பணியையும் போராளிகளே செய்தார்கள். சிறிய பாறைகளை உடைத்து பதுங்குகுழிகளை உருவாக்கியது முதல், பயிற்சி மைதானத்தில் நின்ற பாரிய மரங்களை அகற்றியது வரை உருமறைப்பும் குலைந்து போகாது அம்முகாம் சீராக உருவாக்கப்பட்டிருந்தது. இதற்கு அருகிலேயே மகளிர் கரும்புலிகளுக்கான முகாமும் உருவாக்கப்பட்டது.
இங்கு தான் தமிழீழ வரலாற்றின் முக்கிய சண்டையாக இருந்த சீனங்குடா விமானத்தளத் தாக்குதலுக்காக இவர்கள் தயாராகிக் கொண்டிருந்தார்கள். அதற்காகவே இக் கரிய வேங்கைகள் விசேட பயிற்சி ஒன்றினைப் பெற்றுக் கொண்டிருந்தார்கள். மேஜர் மாதவன் மாஸ்டரின் பொறுப்பில் இருந்த அந்த முகாமில் அந்த அணிக்கு துறை சார்ந்த பயிற்சி ஆசிரியர்களினால் சிறப்புப் பயிற்சி வழங்கப்பட்டுக் கொண்டிருந்தது. பலநூறு கரும்புலிகள் தமக்கு இந்த இலக்கு கிடைத்துவிடாதா என்று ஏங்கிக் கொண்டிருக்க அவர்களுக்குள் இருந்து இவர்களுக்கு மட்டுமே அந்த சந்தர்ப்பத்தை தமிழீழ விடுதலையின் வரலாறு அன்று கொடுத்திருந்தது
தமிழீழ தேசியத்தலைவரினால் அன்போடு தாத்தா என்று உரிமையோடு அழைத்து உறவாடும் கரும்புலி சுபேசன் தலைமையில் சிற்றம்பலம், விஜயரூபன், நிவேதன், நிலவன், றெஜி, தனா, மங்கை என அந்த அணியில் கரும்வேங்கைகள் சந்தர்ப்பம் கிடைத்த மகிழ்வில் மாதிரிப்பயிற்சிகளைப் செய்து கொண்டிருந்தார்கள். இவர்கள் எப்போதும் தமிழீழ விடியலுக்காக சாகத் துணிந்த வேங்கைகள். விடுதலை வேங்கைகளின் சாவு ஒவ்வொன்றும் தமிழீழத்திற்கு பாரிய இழப்பாகும். அதனால் இவர்கள் குறைந்த இழப்போடு எதிரிக்கு பாரிய இழப்புக்களைக் கொடுக்க வல்ல உயர் பயிற்சிகள் வழங்கப்பட்டு முடிந்தளவு எதிரிக்கு இழப்புக்களை ஏற்படுத்தக் கூடிய தரைக் கரியபுலிகளாக நிமிர்ந்து நிற்க வளர்க்கப்பட்டார்கள்.
சீனங்குடா விமானத்தளத்தை தாக்கி அழித்து சிங்கள ஆதிக்கவெறியர்களுக்கு பெரும் அதிர்ச்சி ஒன்றைக் கொடுக்க வேண்டிய தருணம் ஒன்றை திருகோணமலை மாவட்ட புலனாய்வுத்துறை சார்ந்த போராளிகள் மற்றும் திருமலை மாவட்ட வேவு அணி ஆகியவை உருவாக்கி இருந்தன. முழுமையான வேவுத்தகவல்களுடன் தேசியத்தலைவருக்கு அந்தத்திட்டம் போய் சேர்ந்தது.
வேவுத்தகவல் உறுதிப்படுத்தப்பட்டு தாக்குதலுக்கான திட்டம் முழுவதும் சரியாகப் போடப்பட்டு சீனங்குடா விமானநிலையத்தை தாக்கி அழிப்பதற்கான தாக்குதலுக்காக தயாராகிக் கொண்டிருந்தனர் இக் கரும்புலிகள். பயிற்சிகள் அனைத்தும் நிறைவாகி இருந்தது.
இவ்வணிக்கான உணவு எவ்வாறு இருக்க வேண்டும் எனத் திட்டமிடப்பட்ட போது, விடுதலை அமைப்பு பாரிய பொருளாதார நெருக்கடியில் இருந்ததை மறுக்க முடியாது. ஆனாலும் இவ்வணிக்கான உணவு எவ்வாறு இருக்க வேண்டும் என்பதைக் கூட தேசியத்தலைவர் சரியாகத் திட்டமிட்டார். இவ்வணிக்கான உணவு தயாரிக்கப்பட்டு உணவின் மாதிரி தலைவருக்கு அனுப்பப்பட்ட போது, அதன் சத்தூட்டம் குறைவாக இருப்பதாகவும், ஊட்டச்சத்துமிக்க உணவு தயாரிக்குமாறும் பணிக்கப்பட்டது
பின்பு நிறையூட்டம் மிக்க உணவு தயாரிக்கப்பட்டு அணிக்கு வழங்கப்பட்டது. இதைப் போலவே ஆயுத, வெடிபொருட்களும் சரியாக திட்டமிடப்பட்டது. இவை அனைத்தும் தமிழீழத்தின் தலைமகனின் நேரடி கண்காணிப்பில் நடந்து முடிந்தன.
ஆயுத வழங்கல், உணவு வழங்கல் எல்லாம் சரிபார்க்கப்பட்டு அந்த அணி செம்மலைப்பகுதிக்கு நகர்ந்திருந்தது. அங்கிருந்து கடற்புலிகளின் இரகசிய அணி ஒன்றின் படகின் மூலமாக திருகோணமலைக்குச் சென்றடைகின்றனர். அங்கிருந்து கரும்புலிகளணி நகரத் தொடங்கியது. சிங்களத்தின் உயர் பாதுகாப்புப் பகுதியாக இருந்த அவ்விடத்தில் சாதாரணமாக ஊடறுத்துச் சென்றது கரும்புலி சுபேசனின் அணி. பெருங் காடுகளையும் சரி, நீர்நிலைகளையும் சரி இருள் பகல் என்ற வித்தியாசம் இன்றி கடக்கக் கூடிய கரும்புலிகள் அணி அந்த அடர்காட்டையும் இடையில் சந்தித்த அனைத்து இயற்கையின் தடைகளையும் இலகுவாகக் கடந்து சீனங்குடா விமானத்தளத்தின் எல்லைக்குள் வந்திருந்தது.
எதிரியின் ஒவ்வொரு விமானத்தையும் உடைத்தெறியக்கூடிய வலுவான கனரக ஆயுதமான லோவை சிற்றம்பலமும், விஜயரூபனும் வைத்திருந்தார்கள். எதிரியின் எந்தத் தடைகளையும் தரித்து நிற்கும் ஒவ்வொரு விமானங்களையும் நிச்சயம் உடைத்தெறியப்போகும் இந்த அணி தடை வெட்டி உள்ளே செல்வதற்காக காத்திருக்கிறது. சிற்றம்பலமும், விஜயரூபனும் அந்த இருட்டுக்குள் கம்பி வேலி அருகே இருளோடு இருளாக நகர்கிறார்கள். ஏனையவர்கள் சிற்றம்பலத்துக்கு பாதுகாப்பளித்தபடி காத்திருக்கிறார்கள்.
அவர்கள இருவரும், ஒவ்வொரு கம்பியாக வெட்டி பாதையை ஏற்படுத்துகிறார்கள். இன்னும் ஓரிரு நிமிடங்களில் அந்த முகாம் கரும்புலிகள் அணியிடம் நிச்சயமாக ஆளுகைக்குள் வரும் என்பதில் எந்த மறுதலிப்பும் இல்லை. இந்த நிலையில் OP யில் நின்ற இராணுவத்தினன் ஒருவன் சிற்றம்பலம் கம்பி வெட்டுவதைப் பார்த்துவிட்டான். ஆனால் எதுவுமே செய்யவில்லை. எதற்காகவோ அமைதியாகி விடுகிறான் அந்த சிப்பாய். ஒருவேளை தான் கண்டுவிட்டதை இவர்கள் அறிந்தால் தன்னைச் சுட்டு விடுவார்கள் என்று பயந்திருப்பான் போல, அவனின் அமைதி இவர்களுக்குச் சாதகமாகியது. கரும்புலிகளணி சிற்றம்பலத்தால் வெட்டி எடுக்கப்பட்டிருந்த பாதையூடாக உள்நுழைகிறது.
ஓடுபாதை அருகே நிறுத்தப்பட்டிருந்த விமானங்களை நோக்கி வேகமாக நகர்கிறது. அப்போது காவலணியில் இருந்த இலங்கை விமானப்படையைச் சேர்ந்த சிங்களவர்கள் சிலர் கௌத … கௌத … என்று கேட்டபடி கரும்புலிகள் அணியை நோக்கி வருகின்றார்கள். கரும்புலிகள் எந்த பதிலும் இன்றி ஓடுதளத்தை நோக்கிச் சென்று கொண்டிருக்க, இவர்களை யார் என்று புரிந்து கொண்ட விமானப்படையினர் உடனடியாக விமானதளத்தை உச்ச விழிப்பு நிலைக்குக் கொண்டுவரக் கூடியதாக விழிப்புநிலை அலாரத்தை அடித்து விடுகிறார்கள். அதனால், விமானநிலையம் உச்சக்கட்ட விழிப்பு நிலைக்கு வந்திருந்தது. எதிர்த்தாக்குதல்கள் பலமாக இருந்தது. எதிரியின் தாக்குதல்களை ஊடறுத்து விமான ஓடுபாதைக்கு வந்து சேர்ந்திருந்த கரும்புலிகள் அணி தேடி வந்த இலக்கை கண்டு கொண்டார்கள். ஆனால் சிறு ஏமாற்றமும் கூட. பல விமானங்கள் வானத்தில் பறக்கத் தொடங்கிவிட்டன. அதனால் அவற்றை லோ ரக ஆயுதத்தால் சுட முடியவில்லை. மேலெழுந்த விமானங்கள் மீது லோவால் அடிக்க முடியாது போனது. விமானங்கள் பல மேலெழுந்து விட்டன.
அதே நேரம் சிற்றம்பலத்தின் லோவும், விஜயரூபனின் லோவும் அங்கே தரித்து நின்ற Y-12 ரக விமானம் மீது குறி வைக்கின்றன. ஆனால் எதிரியின் ரவைகள் சிற்றம்பலத்தின் உடலை ஊடுருவுகின்றன. அதைத் தாண்டியும் Y-12 வானூர்தி தீப்பற்றி எரிகிறது. எதிரியோ பலத்த எதிர் தாக்குதலை தொடுத்துக் கொண்டிருக்கின்றான். சிற்றம்பலம் விமானம் தகர்க்கப்பட்ட அதே பொழுது தனது வெடியுடையை வெடிக்க வைத்து காற்றோடு கலந்து போகிறார்.
அங்கே இருந்த விமான எதிர்ப்புப் பீரங்கியை கைப்பற்றி இருந்த நிவேதனும் மற்றைய கரும்புலிகளும் அதனைப் பயன்படுத்தி விமானங்களைத் தாக்க முயற்சி செய்கின்றார். ஆனாலும் அந்த ஆயுதம் பற்றிய அடிப்படைப் பயிற்சி இல்லாத நிலையில் கரும்புலிகள் அணியால் அவ்வாயுதத்தைப் பயன்படுத்தி வானில் எழுந்த விமானங்களைத் தாக்கி அழிக்க முடியவில்லை. பல முயற்சிகள் செய்தும் பலனில்லாது போக உடனடியாக விமான எதிர்ப்பு ஆயுதத்தை தகர்க்குமாறு சுபேசன் கட்டளையிடுகிறார்.
நிவேதன் விமான எதிர்ப்பு ஆயுதத்துடனே வெடித்து சிதறிக் காற்றோடு கலந்து கப்டன் நிவேதனாக வீரச்சாவடைகின்றார்.
பல சண்டைக்களங்களைக் கண்டு திரும்பிய அந்த கருவேங்கைகள் இருவரும் கந்தக வெடியிலே காற்றோடு கலந்துவிட விஜயரூபன் விழுப்புண் அடைந்து வீழ்கின்றார். சுபேசன் தன் அணியை பின்நகருமாறு கட்டளையிட்டார். காயப்பட்டிருந்த விஜயரூபனைத் தூக்கியபடி அக்கரும்புலிகள் அணி நகரத் தொடங்கியது. மேஜர் சிற்றம்பலத்தையும், கப்டன் நிவேதனையும் அந்த மண்ணில் காற்றுக்குள் தேடியபடி அவர்கள் பின்நகரத் தொடங்கினார்கள்.
காயத்தின் கனதியில் முனகிக் கொண்டிருந்த விஜயரூபனின் குப்பியை போராளிகள் கழட்டிவிட்டார்கள். ஒருவேளை விஜயரூபன் குப்பியை கடித்து விடலாம் என்ற எண்ணம் அவர்களுக்கு. அதனால் விஜயரூபனின் கழுத்தில் இருந்த இரட்டை குப்பியை கழட்டிக் கொண்டு எவ்வளவு வேகமாக பின்நகர முடியுமோ அவ்வளவு வேகமாக தளம் நோக்கி நகர்கிறார்கள். வெடியுடையை இழுத்து வெடிக்க வைக்கலாம் என்ற அபாயம் இருந்ததால் அதையும் கழட்டி எடுத்திருந்தார்கள் மற்றவர்கள். ஏனெனில் காயத்தின் வேதனையில் நினைவு தப்பி வெடியுடை வெடிப்பியை விஜயரூபன் இழுத்துவிட்டால் பெரும் ஆபத்துக்கள் வந்துவிடும்.
1 – சாச்சரை இழுத்தால் தூக்கிக் கொண்டு வரும் போராளிகளுக்கும் ஆபத்தாகலாம்.
2 – சாச்சர் வெடித்து சிதறும் சத்தத்தை வைத்து கரும்புலிகள் அணி எந்த பாதையால் பின்நகர்கிறார்கள் என்பதை எதிரி கணித்துவிடுவான்.
இவ்விரண்டு அபாயகரமான நிகழ்வுகளை விஜயரூபன் உட்பட்ட அவர்கள் எவரும் விரும்பவில்லை. அதனால் வெடியுடை விஜயரூபனிடம் இருந்து எடுக்கப்பட்டிருந்தது வியரூபனின் வயிற்றுக்காயம் பாரியதாக இருந்ததால் இரத்தப்போக்கை கட்டுப்படுத்துவதில் சிரமம் ஏற்படுகிறது. முடிந்தளவு முதலுதவி செய்து இரத்த வெளியேற்றத்தை கட்டுப்படுத்தி இருந்தாலும், குருதி வெளியேறுவது தவிர்க்க முடியாமல் இருக்கின்றது.
“டேய் என்னை சுட்டுப்போட்டு போங்கோடா….”
விஜயரூபன் கனத்த குரலில் கத்திக் கொண்டிருக்கிறார்.
டேய் சொன்னால் கேளுங்கோடா… என்னால உங்களுக்கு ஒன்றும் ஆகக்கூடாதடா என்னை சுடுங்கோடா… இல்லை என்றால் குப்பியை தாங்கோடா நான் கடிக்க போறன் என்று கத்திய விஜயரூபனை சுபேசன் சமாதானப்படுத்துகிறார். எப்படியாவது நாங்கள் விஜயரூபனை வன்னிக்கு கொண்டு சென்றுவிடுவோம் என்று நம்பினார் சுபேசன். அந்த நம்பிக்கையையூட்டியபடி பின்நகர்ந்து கொண்டிருந்தார்கள் அவர்கள். ஆனால் விஜயரூபனோ தன் காயத்தினால் வெளியேறிக் கொண்டிருக்கும் குருதியை தடம்பற்றி எதிரி பின்நகர்ந்து வரலாம் தன்னைத் தூக்கிக்கொண்டு நகர்வதால் மொத்த அணியும் வேகமாக நகர முடியாத சூழல் இருப்பதால் ஆபத்து மிக அதிகம் என்றும் சுட்டிக்காட்டி, தன்னை சுடுமாறு பணித்துக் கொண்டிருந்தார்.
பொறுப்பாக வந்த சுபேசனுக்கு உண்மை புரிந்தாலும், தன் நண்பன் சாவதை அவர் விரும்பவில்லை. முடிந்தளவு விஜயரூபனின் கோரிக்கையை காதில் வாங்கிக் கொள்ளாமலே நகர்ந்து கொண்டிருந்தார்கள்.
எப்படி அவரால் விஜயரூபன் கேட்பதைச் செய்ய முடியும்?
கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்பாக விமான நிலையத்தைத் தாக்கிக் கொண்டிருந்த கரும்புலிகளணியின் தலைவனான சுபேசனின் அருகில் வந்த சிங்களப் படையினன் ஒருவன் தனது துப்பாக்கியை கீழே போட்டுவிட்டு அருகில் இருந்த கட்டிடத்தைச் சுற்றி ஓடுகிறான். அப்போது அவனுக்கு எதிர்புறமாக ஓடி வந்த சுபேசன் அவன் மிக அருகில் இருந்தும் அவனை சுடவில்லை. அவனோ பின்புறமாக திரும்பி மீண்டும் அக்கட்டிடத்தை மறுபக்கமாக சுற்றி ஓடினான். மீண்டும் எதிரே வந்து இடைமறித்த சுபேசன் அப்போதும் அந்த இராணுவத்தினனை சுடவில்லை. அவனும் மீண்டும் மீண்டும் அக் கட்டிடத்தை சுற்றி ஓடுவதும் மறிபடுவதுமாக நின்ற போதும் அவனுக்கு ஒரு சிறு காயத்தை கூட இந்த கரும்புலிகள் ஏற்படுத்தவில்லை. ஏனெனில் அவன் அப்போது நிராயுதபாணியாக நின்றான். யுத்த தர்மங்களில் இதுவும் ஒன்று. மனிதாபிமானம் மிக்க தலைவனின் பிள்ளைகள் அந்த இராணுவத்தை உயிரோடே விட்டுவிட்டு பின்நகர்ந்தார்கள். ஆயுதமின்றி பயத்தில் ஓடிக் கொண்டிருந்தவனை சுட்டுவிட அந்த கரிய உடை உடுத்த நெஞ்சங்களால் முடியவில்லை
சிங்கள இராணுவமும் அரசும் எம் மக்களை துன்புறுத்தி, கொடுமை செய்து, கற்பழித்து, கொன்று குவித்தாலும், எம் போராளிகள் எந்தப் படைக்கு எதிராக களமாடிக் கொண்டிருந்தார்களோ, அந்தப் படையினனையே நிராயுதபாணியாக நின்றதால் உயிரோடு விட்டு வந்ததை தமிழீழ வரலாறு பதிவாக்கிக் கொண்டது.
இவ்வாறான மனநிலை உள்ள இவ்வணித் தலைவனால் எவ்வாறு நண்பனின் கோரிக்கையை நிறைவேற்ற இயலும்? ஆனாலும் குறித்த சில மீட்டர்கள் நகரும் முன்னமே மீண்டும் விஜயரூபனின் கட்டளை…
சுபேசன் அண்ண… என்னைச் சுட்டுப்போட்டு மற்றாக்கள காப்பாத்துங்கோ அண்ண… பிளீஸ்.
அந்த இடத்தில் வேறு யாராவதாக இருந்தால் தன்னை எப்படியாவது காப்பாற்றுங்கள் என்றுதான் கத்தி இருப்பார்கள். இவர்கள் கரும்புலிகள். மற்றவர்களுக்காக சாகத்துணிந்த நெருப்புப் பந்துகள். எப்பொழுதும் தம் உயிரை விட தமிழீழத்தை அதிகமாக நேசிப்பவர்கள். அதனால் தான் தன்னைக் காப்பாற்றுங்கள் என்பதைப் போலவே எப்படியாவது என்னை சுட்டுவிடுங்கள் என்று கெஞ்சிக் கொண்டிருந்தான் அந்த கரும்புலி வீரன். இதற்கு மேல் என்னால் நகர முடியாது என்னை கீழே கிடத்துங்கள் என்று கட்டளையிட்ட விஜயரூபன் வயிற்றுக் காயத்தையும் தாண்டி சாறத்தினால் உருவாக்கப்பட்டிருந்த காவுப் படுக்கையிலிருந்து எழுந்து அமர முயல்கிறான். அது இன்னும் ஆபத்தைத் தரலாம் என்ற நிலையில் நிலத்தில் படுக்க வைத்தார்கள் தூக்கி வந்த போராளிகள்.
விஜயரூபனோ பிடிவாதமாக இருந்தான். தன்னால் இந்த அணி ஆபத்தில் மாட்டக்கூடாது என்ற உறுதியோடு இருந்தான். இவர்கள் அனைவரும் நிறைய சாதிக்க வேண்டியவர்கள். தன்னால் ஏற்படும் வேகத்தடையும், ஆபத்தும் இவர்களின் உயிர்களைப் பறித்தால் தேசியத்தலைவனின் பல தூரநோக்குச் சிந்தனைகள் சிதறிப் போய்விடும். சாதிக்க வேண்டியவர்கள் பின்நகரும் போது வீணாக தன் ஒருவனால் சாவது என்பது கொடுமையானது என்பதை அவர்களுக்கு பிடிவாதமாக உணர வைக்க முயன்றான். ஆனால் அவர்களும் பிடிவாதமாக இருந்தார்கள். தம்முடைய நண்பனை காப்பாற்றியே தீருவோம் என்ற முடிவில் இருந்தார்கள். இவர்களின் பிடிவாதமும் விஜயரூபனின் பிடிவாதமும் அந்த அணியின் நகர்வில் தாமதத்தை ஏற்படுத்திக் கொண்டிருந்தது.
இந்த நேரத்தில், சுபேசன் சரியான ஒரு முடிவை எடுக்க வேண்டியவராக இருந்தார்.
உடனடியாக நிலமையை கட்டளைப்பீடத்துக்கு தெரியப்படுத்தி முடிவெடுக்கவும் முடியாத நிலை. இவர்களது தொடர்பாடலை ஊடறுக்கும் எதிரி இவர்களின் தற்போதைய நிலையை அறிந்து கொண்டு விடலாம். அது இன்னும் அதிகமான ஆபத்தை தரலாம். சுபேசன் என்ன செய்வதென்றாலும் உடனடியாக அந்த முடிவை எடுத்தாக வேண்டும். இல்லையேல் எதிரியின் முற்றுகைக்குள் ஏனைய கரும்புலிகள் மாட்டுப்படலாம். அழுதழுது சிவந்து போய்விட்ட விழிகளோடு ஒவ்வொருவரையும் பார்க்கிறார் சுபேசன். அனைவரும் வேண்டாம் அண்ண என்பதைப்போலவே தலையசைக்கிறார்கள். ஆனால் நிலமையின் தீவிரம் அந்த முடிவை எடுக்க வைக்கிறது. தம் உயிரை இழக்கத் தயாராக இருந்த ஒவ்வொரு கரும்புலிகளும் தம் நண்பனின், தம் சகோதரனின் உயிர் தமக்காக தம்முன்னே பறிபோவதை பார்க்க முடியாமல் தவித்தார்கள்.
நீண்ட தூரம் பின்நகர்வுப் பயணம், அணியில் இருந்த மருத்துவ வளமும் மிகக் குறைந்த முதலுதவி சிகிச்சைக்கான வளமே. ஆனால் கடக்க வேண்டிய தூரமோ கனமானதும் அதிகமான தூரத்தையும் கொண்டது. இந்த நிலையில் எல்லாவற்றையும் யோசித்து முடிவுக்கு வந்தார் சுபேசன்.
தன்னிடம் இருந்த ஒலியமுக்கி பூட்டப்பட்டிருந்த கைத்துப்பாக்கயை எடுக்கிறார். அவரால் அதைச் செய்துவிட முடியாது அதனால்,
“அவன் சொல்லுறத யாராவது செய்யுங்கோ “
தன் அணியையோ, விஜயரூபனையோ திரும்பிப் பார்க்காமல் தன் கைத்துப்பாக்கியை தன் அணியில் இருந்தவர்களிடம் கொடுக்கிறார். யாருமே வாங்க மறுக்கிறார்கள். யாருமே வாங்கவில்லை. விஜயரூபனை திரும்பிப் பார்க்கிறார்கள். அந்த முடிவு மிகக் கொடுமையான தருணத்தை அவர்களுக்குத் தந்தது. அவர்கள் யாரும் அதை செயற்படுத்த விரும்பவில்லை. சுபேசனின் விழிகள் கசிந்தது. முடிவும் கசந்தது. ஆனால் உருவாகப் போகும் மிக ஆபத்தான சூழலைத் தவிர்ப்பதற்கு இந்த முடிவே சரியானதாக அவர்களுக்கு புரியவைத்தான் விஜயரூபன்.
தன்னைச் சுட்டுப்போட்டுத் தன் ஆயுதத்தை அண்ணையிடம் கவனமாக கொண்டு போய்க் கொடடா என்று வீரச்சாவடைந்த லெப். சீலன் வழி வந்த புலிவீரன் தன் இலட்சியக்கனவு வெல்லப்பட வேண்டுமாயின் தன் அணி பாதுகாப்பாக தளம் திரும்ப வேண்டும் என்பதில் உறுதியாக இருந்தான். அதனால் தன்னிடமே துப்பாக்கியை தருமாறு பணித்தான். தானே தன்னைச் சுடுவதாக வேண்டினான். எவருக்கும் அந்தத் துப்பாக்கியைக் கொடுக்க முடியாது இருந்தது.
காயத்தின் கனதியில் முனகியபடி மெதுவாக வேண்டிக் கொண்டிருக்கும் தம் தோழனை எப்பிடியாவது காப்பாற்றிவிட வேணும் என்று எண்ணிக் கொண்டிருந்த அவர்களால் எப்படி அந்தப்பணியைச் செய்ய முடியும். அவர்கள் அவனைத் திரும்பிப் பார்க்காமலே நின்றார்கள். சுபேசனின் உடல் எதற்கும் தளர்ந்ததில்லை. அன்று மிக மோசமாக சுபேசன் உட்பட அனைவரும் தளர்ந்து போனார்கள். விழிகள் கசிந்து ஆறாகப் பெருக்கெடுத்தது.
விஜயரூபன் அந்தக் கானகத்தில் சத்தமில்லாத துப்பாக்கி ரவையினால் விழி மூடி தமிழீழத் தாய் மடியில் துயிலாகிப் போனான். அவன் நினைவுகள் சுமந்த ஏனையவர்கள் பின்நாட்களில் அவனின் எண்ணத்தைப் போலவே சாதித்துத் தமிழீழத்துக்கு உரமாகிப் போனார்கள்.
புலர்வு
ஜூலை 4, 2020
Posted by vijasan |
ஈழமறவர், ஈழம், கரும்புலிகள், களங்கள், தமிழர், தமிழீழ கட்டமைப்புகள், வீரவணக்கம் | ஈழமறவர், ஈழம், கரும்புலிகள், களங்கள், தமிழர், தமிழீழ படையணி, வீரவணக்கம் |
என்னை சுட்டுப்போட்டு அண்ணையட்ட போங்கோ – கரும்புலி கப்டன் விஜயரூபன் ! #ஈழமறவர் #ஈழம் #கரும்புலிகள் #மாவீரர்கள் #வீரவணக்கம் #விடுதலைப்புலிகள் #Blacktigers #karumpulikal #ltte #Maaveerar #Tamil #Eelam அதற்கு மறுமொழிமை மூடப்பட்டது
1995ல் யாழ்ப்பாண மாவட்டத்தின் பெரும்பகுதி புலிகள் கையில் இருந்தது. சிங்கள ராணுவம் யாழ்ப்பாண கோட்டை, பலாலி விமானப்படைத்தளம், அதற்குள் அடங்கிய காங்கேசன் துறைமுகம் (காங்கேயன்துறை என்பதே சரி) போன்றவற்றில் ஆடுகளைப் போல பட்டி அடைக்கப்பட்டிருந்தது.
பலாலி படைத்தளத்தைப் பற்றி உங்களுக்கு ஏற்கெனவே தெரியும். மொத்த யாழ். மாவட்டத்தில், பரந்து விரிந்து கிடந்த பலாலி படைத்தளத்தின் பரப்பளவு மட்டும் 8 விழுக்காடு.
யாழ்ப்பாணத்தில் உள்ள ராணுவத்தினருக்கு உணவு, ஆயுதம், மருந்து போன்றவை அந்த காலகட்டத்தில் வான் வழியே கொண்டு செல்லப்பட்டு வந்தன.
இந்தநிலையில், பலாலி விமானப்படைத்தளத்தில் இருந்து 1995 ஆம் ஆண்டு ஏப்ரல் 28ஆம்தேதி வெள்ளிக்கிழமை மாலை 4.45 மணியளவில், ஓர் அவ்ரோ சரக்கு விமானம் அநுராதபுரத்துக்குப் புறப்படத் தயாரானது. வழமையான விமானம் அது.
சார்லி ரோஜர் HS – 748 என்ற குறியீட்டுப் பெயர் கொண்ட அந்த விமானத்தில், விமானப்படையின் வடபகுதி தளபதி விங் கமாண்டர் ரோகன் வீரசிங்கே உள்பட நான்கு விங் கமாண்டர்கள், 35 ராணுவத்தினர், ஊர்காவற்துறை பகுதியில் நடந்த சண்டையில் காயமடைந்த 4 படையினர், விமானஊழியர்கள் 3 பேர் உள்பட மொத்தம் 48 பேர் இருந்ததாகக் கூறப்படுகிறது. இறந்த 8 ராணுவத்தினரின் உடல்களும் விமானத்தில் ஏற்றப்பட்டிருந்தன.
விமானம் ஓடுதளத்தில் ஓடி மேலேறி பறந்தபோது மெல்லிய மழைத்தூறல் பொசுங்கிக் கொண்டிருந்தது. அப்போது விமானத்தில் திடீரென ஒரு வெடிச்சத்தம். அதையடுத்து விமானத்தின் இரு ரோல்ஸ்ராய்ஸ் இயந்திரங்களும் தீப்பிடித்து எரியத் தொடங்கின.
பதற்றம் அடைந்த விமானத்தின் வலவர், விமானத்தை திருப்பி ஓடுபாதைக்கு மீண்டும் கொண்டுவர முயன்றார். ஆனால் முடியவில்லை. விமானம் வெடித்து கடலில் விழுந்தது. விமானத்தில் இருந்த அத்தனைப் பேரும் பலியானார்கள். விமானம் வெடித்து, ஓடுதளத்தில் இருந்து 200 மீட்டர் தொலைவுக்கு அப்பால் விழுந்ததாகவும் ஒரு தகவல் உண்டு.
எங்கிருந்தோ சீறிப்பாய்ந்து வந்த புலிகளின் ஏவுகணை தாக்கித்தான் விமானம், பலியானது என்பதுகூட இலங்கை படையினருக்குத் தெரியவில்லை. வழக்கம்போல, இயந்திரக் கோளாறு காரணமாக விமானம் விபத்தில் சிக்கியதாக அறிவிக்கப்பட்டது.
இலங்கை ராணுவச் செய்தித் தொடர்பாளர் பிரிகேடியர் சரத் முனசிங்கேவிடம் , “புலிகளின் ஏவுகணை தாக்கி விமானம் விழுந்திருக்குமோ?” என்று கொழும்பில் செய்தியாளர்கள் கேட்டபோது, சரத் முனசிங்க அதை அடியோடு மறுத்துவிட்டார்.
இதற்கிடையே ஏவுகணை தாக்குதல் நடத்தி விமானத்தை வீழ்த்தியது பற்றி புலிகளும் மூச்சு விடவில்லை. அடுத்த விமானத்தை தாக்கி தகர்ப்பதற்காக அவர்கள் மற்றொரு ஏவுகணையுடன் தயாராகக் காத்திருந்தனர்.
இதற்கு மறுநாள் 29ஆம்தேதி சனிக்கிழமை காலை 8.45 மணி. மீண்டும் ஓர் அவ்ரோ விமானம், இந்தமுறை கொழும்பு ரத்மலானை விமானநிலையத்தில் இருந்து பலாலிக்குப் புறப்பட்டது.
சார்லி ரோஜர் 834 என்ற குறியீட்டுப் பெயர் கொண்ட அந்த விமானத்தில் பாதுகாப்புப் படையினர் மொத்தம் 52 பேர் இருந்தனர். அவர்களில், அவ்ரோ விமான ‘விபத்தை‘ பற்றி புலனாய்வு நடத்த வந்த அலுவலர்களும் அடங்குவார்கள். விமானப்படை ஏர்மார்ஷல் ஒலிவர் குணதிலகவும் அந்த விமானத்தில் இருந்தார்.
அநுராதபுரத்தில் சற்றுநேரம் தரித்துநின்ற பின் அந்த விமானம், பலாலி நோக்கி புறப்பட்டது. விமானத்தை ஓட்டியவர் விங் கமாண்டர் சிரந்த குணதிலக. இவர் இலங்கை விமானப்படையின் ஏர்வைஷ் மார்ஷலான ஹாரி குணதிலகவின் இளைய மகன். மற்றொரு விமானப்படை அலுவலரான ரோஷன் குணதிலகவின் சகோதரர்.
ஐந்தாயிரம் அடி உயரத்தில், பலாலி விமானதளத்துக்கு 4 மைல் தொலைவில் விமானம் வந்தபோது, தொண்டமானாறு பகுதியில் இருந்து விமானத்தை நோக்கி ஓர் ஏவுகணை சீறிப்பாய்ந்து வந்தது.
ஏவுகணை பாய்ந்து வருவதை பார்த்துவிட்ட வலவர் சிரந்த குணதிலக, ‘ஏவுகணை வருகிறது’ என்று அலறினார். ஆனால் அதற்குள் விமானம் அடிபட்டு சிதறி, பலாலி விமானப்படைத் தளத்துக்கு 7 கிலோ மீட்டர் வெளியே நிலாவரை பகுதியில் தரையில் விழுந்து நொறுங்கியது. பலாலி விமானப் படைத்தளம், அதைச்சுற்றி பல கிலோ மீட்டர் தொலைவுக்கு பாதுகாப்பு வலயத்தை அமைத்திருந்த நிலையில், இந்த பாதுகாப்பு வலயத்துக்கு ஒன்றரை கிலோ மீட்டர் தொலைவு வெளியே விமானம் விழுந்து நொறுங்கியது.
விமானத்தில் 30 ராணுவத்தினர், 12 கடற்படையினர், 12 விமானப்படையினர், 2 காவல்துறையினர் என 59 பேர் இருந்ததாகக் கூறப்பட்டது. மொத்தம் 52 பேர் என்றும் தகவல் பரவியது. எது எப்படியோ விமானத்தில் இருந்த ஒருவர் கூட உயிர்தப்பவில்லை.
அடுத்தடுத்து நாள்களில் 16 மணிநேர இடைவெளியில் இரண்டு விமானங்களை புலிகள் சுட்டுவீழ்த்தி விட்டதால், இலங்கை முழுவதும் பரபரப்பு ‘பக்’கென பற்றிக் கொண்டது. இந்த சம்பவம் நடந்தபோது அதிபர் சந்திரிகா பிரான்ஸ் நாட்டில் சுற்றுப்பயணம் மேற்கொண்டிருந்தார். அதிர்ந்து போன அவர் உடனடியாக நாடு திரும்பினார்.
புலிகளின் தாக்குதலின் எதிரொலியாக பலாலி விமானப்படைத்தளத்தில் அனைத்து விமானப்போக்குவரத்துகளும் உடனே நிறுத்தப்பட்டன.
புலிகள் நடத்திய இந்த ஏவுகணைத் தாக்குதல் இந்தியாவிலும் அதிர்வலைகளை ஏற்படுத்த தவறவில்லை. இந்தியன் ஏர்லைன்ஸ் விமான நிறுவனம், அதன் விமானிகளை இலங்கைக்கு மேலே 25 ஆயிரம் அடி உயரத்தில் பறக்க அறிவுறுத்தியது.
இதனிடையே புலிகள் பயன்படுத்திய ஏவுகணை எந்த வகையைச் சேர்ந்தது என்று பலவாறான கேள்விகள் நாலா திக்கிலும் எழுந்தன. புலிகள் ரஷியத் தயாரிப்பான ஸ்ட்ரெலா அல்லது இக்லா ஏவுகணையைப் பயன்படுத்தியிருக்கலாம், அல்லது ஒருவேளை அது அமெரிக்கத் தயாரிப்பான ஸ்டிங்கர் ஏவுகணையாக இருக்கலாம் என்றெல்லாம் தகவல்கள் வட்டமிட்டன.
ஒலியைவிட ஒன்றரை மடங்கு வேகத்தில் பாயக் கூடிய அமெரிக்க ஸ்டிங்கர் ஏவுகணை, தோளில் இருந்து ஏவப்படக்கூடியது. 4 கிலோ மீட்டர் தொலைவு வரை இது அதிக ஆற்றலுடன் செயல்படக் கூடியது. ரஷிய ஏவுகணைகள் ஒன்றும் தக்காளித் தொக்கல்ல. ஆற்றலில் ரஷிய ஏவுகணைகளும் படுசமர்த்து. ஒலியை விட 3 அல்லது 4 மடங்கு வேகத்தில் பாயக் கூடிய விமான வீழ்த்தி ரஷிய ஏவுகணைகள் உண்டு.
இக்லாவின் உச்சகட்ட வேகம் நொடிக்கு 570 மீட்டர். ஸ்ட்ரெலாவும் லேசுபட்டதல்ல. ராடாரின் கண்ணில்படாமல் 2,300 மீட்டர் உயரத்துக்குக் கீழே திருட்டுத்தனமாகப் பறக்கும் விமானங்களை மிரட்டி, ‘மேலே போ, மேலே போ என்று ஒரேடியாக ‘மேலே’ பறக்க வைக்கக்கூடிய ஏவுகணை அது.
ரஷிய மொழியில் இக்லா என்றால் ஊசி. ஸ்ட்ரெலா என்றால் அம்பு.
இறுதியில், புலிகள் பயன்படுத்திய ஏவுகணை, ரஷிய உருவாக்கமான ஸ்ட்ரெலா -2 என தெரியவந்தது. தரையில் இருந்து புறப்பட்டு வான் இலக்கைத் தாக்கும் உணர்மோப்பத்திறன் கொண்ட இந்த ஸ்ட்ரெலா -2 ஏவுகணை புலிகளிடம் இருக்கும் தகவல் வெளிச்சத்துக்கு வந்த நிலையில், யாழ்ப்பாண மாவட்டத்தில் உள்ள பலாலி விமானப்படைத்தளத்தின் இயக்கம் காலவரையறையின்றி நிறுத்தப்பட்டது.
ஈழப்போர் வரலாற்றில் தரையில் இருந்து வான் இலக்கைத் தாக்கும் ஏவுகணைகளைப் பயன்படுத்தி இரு விமானங்களை அடுத்தடுத்து புலிகள் வீழ்த்தியது அதுவே முதல்முறை.
புலிகள் வீசிய ஏவுகணைகள். ஈழப்போர் வரலாற்றில் மிக முக்கியத்துவம் வாய்ந்தவை. சிங்கள விமானப்படையின் சிறகுகளை அறுத்து புலிகள் வானில் நடத்திக் காட்டிய புதிய பாய்ச்சல் அது.
பா. ஏகலைவன்
எழுத்தாளர் மோகன ரூபன் பதிவு
—
தமிழ்த் தேசிய ஆவணக்காப்பகம்
விடுதலைப் புலிகளால் மண்டைதீவு இராணுவ முகாம் தாக்கி அழிக்கப்பட்ட நிகழ்வைக் குறிக்கும் 1995 ஆம் ஆண்டு ஆனி மாதம் இருபத்தியெட்டாம் நாள் அதிகாலை இத்தாக்குதல் நடத்தப்பட்டது.
மண்டைதீவு என்பது யாழ்குடாநாட்டுக்கு மிக அண்மையிலிருக்கும் ஒரு தீவுப்பகுதி.
மண்டைதீவு படைத்தளம் போராளிகளின் இலக்காக பல முறை தேர்வாகியது. அவ்வண்ணம் எதிரியின் ஆதிக்கமும், மக்களை பெரும் துன்பவியல் வாழ்விற்குள் தள்ளும் சில ஆறாத ரணங்களை எம்மக்களுக்கு அந்தப் படைத்தளம் கொடுத்தது.
எதிரிக்கு சில தேவைகளை பூர்த்தி செய்யவும், சில இராணுவ ஆக்கிரமிர்க்கும் தீவகத்தின் உள் பகுதிகளில் இருக்கும் சிறு சிறு எதிரி முகாம்கள் மற்றும் மினிமுகாம் போன்றவற்றுக்கும் முக்கியம் வாய்த தளமாக மண்டைதீவு படைத்தளம் இருந்தது.
அல்லைப்பிட்டியுட்பட்ட பெருந்தீவுப் பகுதியிடமிருந்து சிறு நீர்ப் பகுதியொன்றால் பிரிக்கப்பட்டுள்ளது. அந்நேரத்தில் சந்திரிகா அரசாங்கத்துடன் பேச்சுக்கள் முறிந்து மூன்றாம்கட்ட ஈழப்போர் தொடங்கி இரு மாதங்களே ஆகியிருந்தன. யாழ் குடாநாடு மீது மிகப்பெரும் படையெடுப்பொன்றை நிகழ்த்த சிறிலங்கா அரசு தயார்ப்படுத்திக்கொண்டிருந்த நேரமது. இந்நிலையில்தான் யாழ் குடாநாட்டின் நகர்ப்பகுதிக்கு மிகமிக அண்மையாக இருக்கும்.
யாழ் குடாநாட்டின் மீதான படையெடுப்புக்கு முக்கியமான தளமாக இயங்கப்போகும் மண்டைதீவுக் கூட்டுப்படைத்தளம் மீது தாக்குதல் நடத்த புலிகள் தீர்மானித்தனர்.
மிகநுட்பமான வேவுத்தரவுகளுடன் திட்டம் வகுக்கப்பட்டு நல்ல தயார்ப்படுத்தலுடன் புலியணிகள் தாக்குதலைத் தொடுத்தன. பூநகரி படைத்தளம் மீதான ‘தவளைப்பாய்ச்சல்’ நடவடிக்கையின் பின் நிகழ்த்தப்பட்ட பெருமெடுப்பிலான ஈருடகத் தாக்குதல் முயற்சி இதுவாகும். அதிகாலை நடத்தப்பட்ட இத்தாக்குதலில் சிங்கள இராணுவம் நிலைகுலைந்து ஓடியது. கூட்டுப்படைத்தளத்தை முற்றாகக் கட்டுப்பாட்டுள் கொண்டுவந்த புலிகள், கைப்பற்றிய ஆயுத தளபாடங்களுடன் அதிகாலையில் தளத்தைவிட்டுப் பின்வாங்கினர்.
இவ்வதிரடித்தாக்குதலில் பெருந்தொகையான ஆயுத தளபாடங்கள் கைப்பற்றப்பட்டன. குடாநாடு மீதான ஆக்கிரமிப்புக்காக வைக்கப்பட்டிருந்த நடுத்தர ஆயுதக் களஞ்சியமொன்று புலிகளால் கைப்பற்றப்பட்டிருந்தது.
இத்தாக்குதலில் 125 இற்கும் அதிகமான படையினர் கொல்லப்பட்டிருந்தனர். அதேநேரம் புலிகள் தரப்பில் லெப்.கேணல் சூட்டி உட்பட எட்டுப் போராளிகள் வீரச்சாவடைந்திருந்தனர்.
திட்டமிட்ட வலிந்த முகாம் தகர்ப்புக்களைப் பொறுத்தவரை இருதரப்புக்குமிடையிலான இழப்பு விகிதம் (கிட்டத்தட்ட பத்துமடங்கு) மிக அதிகளவாக இருக்கும் தாக்குதற்சம்பவம் இதுதான். இதற்கு அடுத்தநிலையில் மண்கிண்டிமலை மீதான ‘இதயபூமி’ தாக்குதல் உள்ளது.
மண்டைதீவு படைத்தளம் மீதான தாக்குதல், அப்போதைய சிறிலங்கா ஜனாதிபதி சந்திரிகா குமாரதுங்கவின் பிறந்தநாளை அண்மித்து நடத்தப்பட்டிருந்தது. இதுவும் சிறிலங்கா அரசியலில் அப்போது குறிப்பிட்டுப் பேசப்பட்டது.
இன்றும் அவ்வண்ணம் தான், ஆயினும் எம்மக்களின் நிலங்களும் அங்கு அபகரிக்கப்பட்டு அதன் கடல்வளங்களும் சிங்கள அரசால் சூறையாடிய அழிக்கப்பட்ட வண்ணம் இருப்பது வேதனைக்குரிய விடயம்.
தற்போதும், மண்டைதீவும் அது உள்ளிட்ட தீவுப்பகுதியும் யாழ் குடாநாடு மீதான படையெடுப்புக்கும் பாதுகாப்புக்கும் முக்கியதளமாகவே உள்ளது.
–
நெல்சன் மண்டலேவும் பிரபாகரனும்.
27 வருடங்கள் சிறையில் இருந்த நெல்சன் மண்டலேவிடம் “ஆயுதப் போராட்டத்தை கைவிடுவதாக அறிக்கை விடுங்கள் விடுதலை செய்கிறோம்” என ஆட்சியாளர்கள் கூறினார்கள்.
ஆனால் அவர் அதற்கு ஒருபோதும் சம்மதிக்கவில்லை. இறுதியாக அவர் விடுதலையானபோது பல உலக நாட்டு தலைவர்கள் அவரை சந்திக்க விரும்பினார்கள்.
ஆனால் அவர் தான் சந்திக்க விரும்பிய ஒரு தலைவர் பிரபாகரன் என்று கூறியிருக்கிறார்.
நெல்சன் மண்டலேவுக்கு ஈழப் போராளிகளன் தியாகம் தெரிந்திருக்கிறது. அவர்களின் போராட்டத்தின் நியாயம் புரிந்திருக்கிறது.
நான் போராளி, அரசியல்வாதி இல்லை.
என்னால் என்றுமே ஒரு அரசியல்வாதியாக இருக்கமுடியாது.
#காலங்களை வென்ற புரட்சியாளன்…
ஜூன் 28, 2020
Posted by vijasan |
இனப் படுகொலை, ஈழமறவர், ஈழம், தமிழர், தமிழீழ கட்டமைப்புகள், பிரபாகரன் | இனப் படுகொலை, ஈழமறவர், ஈழம், தமிழர், தமிழீழ படையணி, பிரபாகரன் |
துரோகம் தவிர வேறேதும் வீழ்த்த முடியா வீரம்.. ! #ஈழமறவர் #பிரபாகரன் #ஈழம் #தமிழர் #இனப்படுகொலை #விடுதலைப்புலிகள் #Prabhakaran #Tamil #Eelam #ltte #TamilGenocide அதற்கு மறுமொழிமை மூடப்பட்டது
தங்களது உயிர்களையும், உடமைகளையும் பாதுகாக்கும் சக்திவாய்ந்த ஒரு தேசியப் படையுடன் இணைந்து சுதந்திரத் தமிழீழத்தை நிறுவினாலெழிய, ஒரு போதும் தமிழர்கள் பாதுகாப்பாக இருக்கப் போவதில்லை.
